แม่ของฉันหนีไปกับชายชู้ สร้างความเสียใจให้กับพ่อเป็นอย่างมาก เขาดื่มเหล้าย้อมใจ คลายความกลุ้ม จนทำให้กลายเป็นคนติดเหล้า
เห็นหน้าฉันทีไร พ่อจะด่าสาดเสียเทเสีย บอกว่านับวันฉันยิ่งหน้าตาเหมือนแม่ ต่อไปก็คงใจง่ายเหมือนแม่เช่นกัน
ฉันอยู่อย่างกล้ำกลืน ข่มความรู้สึกขมขื่นนี้ไว้
โชคดีที่พ่อไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะเขาไปดื่มกับเพื่อน ทำให้ภายในบ้านค่อนข้างเงียบ ฉันจึงมีสมาธิในการอ่านหนังสือ และแอบรับจ้างทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ
มีเรื่องนึงที่ฉันไม่เคยรู้ ก็คือพ่อไม่ได้แค่ดื่มเหล้า เขาเที่ยวยืมเงินคนอื่นไปทั่ว แถมเข้าบ่อนด้วย
เมื่อจัดการกับหนี้สินไม่ได้ พ่อจึงขายฉันให้เจ้าหนี้ ในฐานะนางบำเรอ
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถตู้คันหนึ่ง ถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ ในปากมีผ้าสีน้ำตาลยัดไว้ เพื่อไม่ให้ฉันร้องโวยวาย ข้อมือและข้อเท้าก็ถูกมัดไว้ด้วยเชือก ทำให้รู้สึกแสบและระคายเคืองผิวมาก
"ถึงแล้ว ไป!" เสียงของชายฉกรรจ์ที่ฉันแทบจำใบหน้าเขาไม่ได้ดังขึ้น เมื่อรถหยุดได้เพียงไม่กี่วินาที จากนั้นเขาก็กระชากตัวฉันให้ลงจากรถ แบกฉันพาดบ่า เดินไปที่ไหนสักแห่ง
"นายครับ ได้ตัวมาแล้วครับ"
"ดี เอาผ้าออก" น้ำเสียงดุดัน ทรงพลัง ทำให้ฉันรู้สึกขนลุก เพราะรู้ดีว่าเจ้าของเสียงไม่ใช่คนที่ฉันสามารถต่อกรด้วยได้
ทันทีที่ฉันได้เห็นคนตรงหน้า ฉันก็อ้าปากค้าง จำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในแก๊งของเดือนมหาลัยที่ฉันเคยเรียนอยู่
"รุ่นพี่!"
"เรารู้จักกันด้วยเหรอ" เขาเลิกคิ้ว ฉันจึงรีบพูดชื่อมหาวิทยาลัยที่พวกเราเรียนออกไป แล้วเขาก็พยักหน้า ก่อนเอ่ยออกมาว่า "ก็แค่คนเคยเรียนที่เดียวกัน"
คำพูดของเขา ทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวัง นั่นสินะ ก็แค่คนเคยเรียนที่เดียวกัน ไม่ได้สำคัญอะไร
ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินมาจากทางด้านหลัง ฉันจึงหันกลับไปมอง แล้วก็ตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม
"เฮ้ย! มาอยู่นี่ได้ไง" เพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนประถม อุทานออกมาด้วยความตกใจ
ความจริงเราสองคนไม่ได้สนิทกัน เพราะเขาชอบล้อเลียนฉัน มันทำให้ฉันหงุดหงิดและเลือกเดินหนี เพื่อหลีกเลี่ยงเขา
"รู้จักด้วยเหรอ"
"รู้จักดิพี่ นี่เพื่อนผม ตอนเรียนประถม"
"พ่อเขาเป็นหนี้บ้านเราอยู่หลายล้าน"
"งั้นผมขอได้ไหม"
"ได้ แต่ห้ามใจอ่อนล่ะ ไม่งั้นคนที่เป็นฝ่ายเดือดร้อน จะเป็นครอบครัวเรา"
"โอเค" พูดจบ คู่ปรับวัยเด็กก็หันมามองฉันแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก จับฉันอุ้มพาดบ่า เดินลงไปยังห้องใต้ดิน แน่นอนว่าฉันร้องลั่นด้วยความตกใจ
"อย่าแหกปาก" เขาตีก้นฉันเป็นการลงโทษ เจ็บชะมัด
ฉันถูกขึงพืดบนเตียง แล้วเจ้าบ้านั่นก็นั่งมองอยู่ข้าง ๆ
"เคยหรือยัง"
"ถามน่าเกลียด ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้หมูอ้วน"
"อ้วนอะไร ตอนนี้ไม่อ้วนแล้ว ยัยกุ้งแห้ง"
"ไม่แห้งโว้ย!" ฉันโมโห จึงตะโกนโต้กลับ
"อ้อ... จริงด้วย ดูเหมือนจะอึ๋มขึ้นเยอะเลย งั้นขอเช็คของหน่อยนะ" พูดจบ เขาก็เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบกรรไกรออกมาตัดเสื้อผ้าฉัน แทนที่จะถอดมันออกดี ๆ
ไอ้หมูอ้วนนี่มันร้ายจริง ๆ มันคิดทำลายเสื้อผ้าฉันจนขาดวิ่น ชนิดที่ไม่สามารถใส่ออกไปเดินไหนได้
"นมโตขึ้นนะ"
"ไอ้หมูบ้า! ฉันเกลียดแก ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยสิโว้ย!"
"ใสเจีย เสียใจ นี่คือการขัดดอก มามะ มาเป็นของพี่ซะดี ๆ " ฉันรู้ว่าเขากำลังกวนตีนฉันอยู่ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด คับแค้นใจ จนต้องร้องไห้ออกมา
"อย่าร้อง อย่าร้อง มันดูน่าเกลียด" เขาหัวเราะ แล้วฉันก็ยิ่งร้องไห้
"ไม่เอาน่ะ พี่สัญญาว่าจะทำเบา ๆ แล้วค่อยเร่งตอนท้าย" นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาคุยกับฉัน จากนั้นเขาคร่อมร่างฉันไว้ และดูดหัวนมสองข้างสลับกันไปมา
"อย่านะ ไอ้หมูอ้วน" ฉันน้ำตาไหลพราก พยายามเอี้ยวตัวหลบ แต่ไม่พ้น เพราะถูกมัดไว้
อ่านต่อได้ในตอนจบจ้ะ
Guest
