ข้าหมดใจไยท่านยังอาวรณ์

#ข้าหมดใจไยท่านยังอาวรณ์ 

 คำโปรย 

    เพียงเพื่อป้องกันคำครหาเซียวเจ๋อหย่วนจึงจำใจต้องแต่งงานกับจางจิ้งอีทั้งที่ในใจแล้วสุดแสนจะชิงชังสตรีแพศยาเช่นนางเป็นที่สุด ในเมื่อนางอยากเป็นฮูหยินน้อยจวนโหวนัก เช่นนั้นเขาก็จะให้นางสมใจ แต่อย่าคิดว่า นางจะได้ความรักจากเขา คนอย่างคู่ควรด้วยหรือ "จางจิ้งอีในเมื่อเจ้าอยากแต่งให้ข้า เช่นนั้นเจ้าก็รอรับโทสะของข้าให้ดี สตรีแพศยา" 

แนะนำตัวละคร

เซียวเจ๋อหย่วน ซื่อจื่อจวนโหว ผู้ถูกตราหน้าว่าสวมหมวกเขียวให้กับบิดาตนเอง และถูกจับคลุมถุงชนกับคุณหนูสกุลจาง 

"อย่าได้คิดว่าใช้อุบายต่ำช้าจับข้าได้แล้ว เจ้าจะได้นั่งชูคอเป็นฮูหยินน้อยของจวนโหว จางจิ้งอีข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ อย่าได้คิดเพ้อฝัน แม้แต่ใบหน้าแพศยาของเจ้าข้ายังไม่อยากเห็น แล้วยังกล้าหวังให้ข้าร่วมหอ เจ้าฝันไปหรือไม่ หากอยากได้บุรุษหอบุปผารายได้ดีนัก คงแก้อาการคันของเจ้าได้" 

จางจิ้งอี คุณหนูสกุลจาง ผู้ถูกขนานนามว่าเป็นหญิงงามอันดับสองของเมืองลั่วหยาง ฮูหยินที่สามีรังเกียจ

"ในสายตาของท่าน ข้าเป็นเพียงสตรีแพศยา ชั่วช้าเช่นนั้นเองหรือ ซื่อจื่อหากท่านคิดเช่นนั้นแล้วไยยอมแต่งข้าเข้าจวน"

นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในซีรี่ย์ชุด #วาสนารัก ประกอบไปด้วย 

  ข้าหมดใจไยท่านยังอาวรณ์ (เรื่องนี้)  

  หนึ่งจอกสุราผูกวาสนาชั่วชีวิต เขียนโดย ชงเมิ่ง คำโปรย  

ครั้งหนึ่งข้าเคยเลือกทางผิด ส่งเสริมชายโฉด ทรยศคู่หมั้น สุดท้ายถูกหลักหลังกลายเป็นหญิงชั่วที่โง่เขลา ทำลายสองตระกูลพินาศ ครั้งนี้หวนคืน คล้องแขนดื่มสุราขอผูกวาสนาชั่วชีวิต ร้ายดีข้าจะแบกรับร่วมกับท่าน  

โปรดอ่านนนน 

นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่มีตัวละครจริง ไม่มีสถานที่จริง ทุกสิ่งคือความสมมุติ มีบางฉากไม่สมเหตุผล เพราะเป็นนิยายในจินตนาการของไรต์เท่านั้น 

มีการใช้ความรุนแรงของตัวละคร พระเอกเลวธงแดงขั้นสุด (ตอนจบโบ้หนักเช่นกัน) 

ทุกคนด่าตัวละครได้เต็มที่ เพราะไรต์เขียนมาให้น่าด่าจริง แต่โปรดอย่าด่าไรต์ ถึงแม้ไรต์จะตัวอ้วน แต่ใจบางเด้อ และหากมีสิ่งใดที่ผิดพลาดไป ไรต์ก็ขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยค่ะ แต่จะบอกทุกการกระทำของตัวละคร ย่อมมีเหตุผลในตัวของมันเอง ให้โอกาสตัวละครของไรต์ด้วยนะคะ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน รักทุกคนเหมือนเดิมค่ะ