สาปคชสาร

ธารา สัตวแพทย์หนุ่มเคยมีความรัก เคยถูกรัก...

วันหนึ่ง... เขาถูกบอกเลิกจากผู้ที่อ้างว่าเป็น 'ภรรยา' ของคนรัก...

หญิงผู้นั้นบอกว่า ตราบใดที่มนุษย์ยังต้องดำรงเผ่าพันธุ์...

สุดท้าย...หาก 'ท้อง' ไม่ได้ เขาย่อมไม่ใช่คนที่จะถูกเลือก...

ชายหนุ่มตัดสินใจกลับบ้านเกิด เยียวยาตัวเองที่ 'แดนคชสาร' ปางช้างของครอบครัว...

เจียมตัวเจียมตน เยียวยาหัวใจ อยู่ในซอกหลืบของขุนเขา...

.

พ่อเลี้ยงจอมเวียง คนหน้าดุ มาดขรึม ผู้อุปถัมภ์รายใหญ่ของแดนคชสาร...

คนแสนเย็นช้า ทั้งยังใจร้ายพูดใส่หน้าธาราว่า 'ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย' 

บาดแผลที่มีถูกสะกิด ตอกย้ำให้รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า... 

ยึดถือและเชื่อในคำพูดนั้นของเขาเสมอมา...

แต่จู่ ๆ วันหนึ่งพ่อเลี้ยงกลับเปลี่ยนไป...

ตามติดวอแวไม่ห่าง ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้...

ตรงข้ามกับสิ่งที่เคยเอื้อนเอ่ยอย่างสิ้นเชิง...

.

คนเคยเจ็บพยายามหลีกเลี่ยงและหลีกหนี...

แต่อาการป่วยอันหาที่มาไม่ได้จำเป็นต้องมีเขาอยู่ใกล้...

มันเป็นเรื่องของกรรมเก่าที่เคยทำไว้ร่วมกัน...

.

อดีตในภพชาติหนึ่ง คนผู้หนึ่งเคยอธิษฐานรักมั่น...

จิตที่ผูกพัน รอคอยที่จะได้พบเจอกันอีก...

.

ทว่า...

คำสาปแช่งที่ผ่านวันเวลานับร้อยปีของชาติคชสาร และความชั่วร้ายดำมืดกำลังจะกลับมา...

.

______________________________________________

ปีพุทธศักราช ๒๔๕๕ 

๒๑ ปีภายหลังจากรัฐบาลสยามทำสัญญาทางพระราชไมตรีกับรัฐบาลอังกฤษ ในเดือนกันยายนปี ๒๔๒๖ มีฝรั่งเข้ามาทำสัมปทานในเขตป่าภาคเหนือ ตั้งแต่แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ แพร่ น่าน และลำปาง จำนวนมาก... 

เป็นช่วงเวลาที่หัวเมืองล้านนาเกิดเรื่องราวมากมาย การเข้ามาของวัฒนธรรมตะวันตก ความขัดแย้งของกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ก่อน เช่น ไทใหญ่ พม่า ขมุ ฯลฯ ‘ผู้จัดการป่าไม้’ ชาวอังกฤษ ได้เข้ามาทำงานร่วมกับคนเหล่านี้ เข้าไปตั้งแคมป์ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยอันตราย...  

คนและช้างทำงานร่วมกัน ชักลาก งัดไม้ซุง ลงสู่ลำห้วยก่อนฤดูน้ำหลาก เพื่อล่องซุงนับพันนับหมื่นไปตามลำน้ำปิง นอกจากความลำบากของการชักลากไม้ ‘นายห้างฝรั่ง’ ยังต้องเผชิญกับสารพัดภัยของป่าเมืองเหนือ สัตว์ร้าย ไข้ป่า โจรซุ่มปล้น เป็นสิ่งที่คาดเดาได้ แต่อันตรายจากจิตใจอันดำมืดของมนุษย์ กับเหล่าผีป่าผีไพร... เป็นสิ่งที่คาดเดาได้ยากยิ่ง  

ท้ายที่สุด ‘ความโลภ’ ของมนุษย์สองขาที่นิยามตนเองว่าเป็น ‘สัตว์ประเสริฐ’ ก็ก่อให้เกิดโศกนาฎกรรมแก่เหล่าคชสาร 

หลายชีวิตต้องพลัดพราก อีกหลายชีวิตถูกล้างผลาญ และอีกหลายชีวิตต้อง... ‘คำสาป’ 

. 

 “จากฟากฟ้าจรดดิน ทวยเทวินทร์เป็นพยาน ข้าจักจารคำสาป ตราบสิ้นชีพชีวี 

แม้ปฐพีกลืนกลบ ขอประสบภพชาติ พยาบาทมาดหมาย  

ให้มันกลายเป็นทาส ให้พิศวาสเพียงกู เชิดชูเพียงคชา แทบบาทาศิโรราบ  

หมอบกราบหัตถี ภักดีเพียงเผ่าคช หมื่นทศวรรษชาติ ดั่งอุบาทว์จัญไร ซึ่งบรรลัยแก่กู 

จงย้อนสู่ผองมึง จงติดตรึงในจิต จงสัมฤทธิ์ผลคำ จงจดจำตราบนั้น 

ดังรำพันกำศรวล อันอ้าวอวลในทรวง ตราบบาปบ่วงแห่งนี้ สูญสิ้นเป็นธุลี 

ดั่งถ้อยวจีแห่งนิรันดร์ เทอญ...”