สาปคชสาร

ปีพุทธศักราช ๒๔๔๗ 

๒๑ ปีภายหลังจากรัฐบาลสยามทำสัญญาทางพระราชไมตรีกับรัฐบาลอังกฤษ ในเดือนกันยายนปี ๒๔๒๖ มีฝรั่งเข้ามาทำสัมปทานในเขตป่าภาคเหนือ ตั้งแต่แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ แพร่ น่าน และลำปาง  

เป็นช่วงเวลาที่หัวเมืองล้านนาเกิดเรื่องราวมากมาย การเข้ามาของวัฒนธรรมตะวันตก ความขัดแย้งของกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ก่อน เช่น ไทใหญ่ พม่า ขมุ ฯลฯ ‘ผู้จัดการป่าไม้’ ชาวอังกฤษ ได้เข้ามาทำงานร่วมกับคนเหล่านี้ เข้าไปตั้งแคมป์ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยอันตราย  

คนและช้างทำงานร่วมกัน ชักลาก งัดไม้ซุง ลงสู่ลำห้วยก่อนฤดูน้ำหลาก เพื่อล่องซุงนับพันนับหมื่นไปตามลำน้ำปิง นอกจากความลำบากของการชักลากไม้ ‘นายห้างฝรั่ง’ ยังต้องเผชิญกับสารพัดภัยของป่าเมืองเหนือ สัตว์ร้าย ไข้ป่า โจรซุ่มปล้น เป็นสิ่งที่คาดเดาได้ แต่อันตรายจากจิตใจอันดำมืดของมนุษย์ กับเหล่าผีป่าผีไพร... เป็นสิ่งที่คาดเดาได้ยากยิ่ง   

ท้ายที่สุด ‘ความโลภ’ ของมนุษย์สองขาที่นิยามตนเองว่าเป็น ‘สัตว์ประเสริฐ’ ก็ก่อให้เกิดโศกนาฎกรรม... 

หลายชีวิตต้องพลัดพราก อีกหลายชีวิตถูกล้างผลาญ และอีกหลายชีวิตต้อง... ‘คำสาป’ 

. 

จากฟากฟ้าจรดดิน ทวยเทวินทร์เป็นพยาน ข้าจักจารคำสาป ตราบสิ้นชีพชีวี... 

แม้ปฐพีกลืนกลบ ขอประสบภพชาติ พยาบาทมาดหมาย...  

ให้มันกลายเป็นทาส ให้พิศวาสเพียงกู เชิดชูเพียงคชา แทบบาทาศิโรราบ...  

หมอบกราบหัตถี ภักดีเพียงเผ่าคช หมื่นทศวรรษชาติ ดั่งอุบาทว์จัญไร ซึ่งบรรลัยแก่กู... 

จงย้อนสู่ผองมึง จงติดตรึงในจิต จงสัมฤทธิ์ผลคำ จงจดจำตราบนั้น... 

ดังรำพันกำศรวล อันอ้าวอวลในทรวง ตราบบาปบ่วงแห่งนี้ สูญสิ้นเป็นธุลี... 

ดั่งถ้อยวจีแห่งนิรันดร์ เทอญ...