********************
กับคำถามที่ติดอยู่ในหัวใจ สำหรับบางคน แม้จะรู้ดีว่าคำตอบคืออะไร แต่ก็ยังใช้เวลากว่าจะยอมรับคำตอบนั้นได้ และก็ยังต้องเจ็บให้มากพอที่คิดว่าพอแล้ว หยุดได้แล้ว เพราะคำตอบที่ได้จะไม่มีวันเปลี่ยนไป ‘คนไม่รัก ทำอย่างไรก็ไม่รัก’ ให้จำเอาไว้ และอย่าได้พยายาม ‘ฝืน’ อีกเลย
“ทำไมเพิ่งคิดได้ว่าจะหย่า?”
ยดาส่งยิ้มให้เขาเหมือนเคย “เพิ่งรู้ค่ะว่าการฝืนใจคนอื่นมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง” ดวงตาคู่สวยมองสบกับเขา ก่อนหลุบลงมองมือตัวเองที่วางซ่อนไว้บนตักใต้กระเป๋า มันสั่นและต้องบีบมันไว้
“ขอโทษนะคะ”
สองคำสั้น ๆ ที่ควรพูดกับเขามานานแล้ว
“ขอโทษจริง ๆ สำหรับที่ผ่านมา”
โตษินเซ็นชื่อตัวเองลงไปในเอกสารทั้งสองอย่างนั้น
ยดาผ่อนลมหายใจ เธอลุกขึ้นยืนเมื่อเขาเซ็นลงไปอย่างเรียบร้อย
“เดี๋ยวคุณอาทนายจะส่งคนมารับไปจัดการให้ค่ะ ยดามาแค่นี้ค่ะ”
เขายังเฉย และนั่นก็คือการตอบรับ ยดาหมุนตัวหันหลังให้เขาและเริ่มต้นก้าวเดินอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเริ่มรื้นไปด้วยหยดน้ำที่ขังคลอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนดึงบานประตูเปิดออก
คำถามที่เธอเอ่ยถามคุณปู่คุณย่าของเขา คำถามที่พวกท่านยินยอมให้การหย่าครั้งนี้สำเร็จ
‘ทำยังไงคะคุณปู่ คุณย่า ยดาถึงจะไม่ต้องเจ็บที่ต้องรักพี่โต ที่ต้องทรมานเพราะอยากให้พี่โตรักยดาบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี’
******************************
เปิดเรื่องใหม่ปั๊บ… ดราม่าซะหน่อย จะรอดไหมน้ออออ
Guest
