คนที่หมดใจ

     "เราเลิกกันเถอะนะ" 

       คล้ายหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เมื่อได้ฟังคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน กุลรดาอยากจะคิดว่าแฟนหนุ่มพูดเล่น เขาอาจจะแค่อยากลองใจ หรือไม่เธอก็ฟังผิดไป  

       "พี่ขอโทษ แต่พี่เพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ว่าพี่ไม่เหลือความรักให้มายด์แล้ว" ชายหนุ่มมองหน้าที่ซีดเผือดไร้สีเลือดของหญิงแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่อยากให้ตัวเองใจอ่อนแล้วปล่อยเรื่องให้ค้างคาเพราะความสงสาร 

       กุลรดาหูอื้ออึง คำพูดของเขาวิ่งวนอยู่ในหัว  

       พี่ไม่เหลือความรักให้มายด์แล้ว 

       "ไม่จริงใช่ไหมคะ" กุลรดาถามเสียงเบาหวิว ในหน้าขาวซีดคล้ายกระดาษ น้ำใสเริ่มกลิ้งอยู่บนดวงตาทั้งสองข้าง 

       "เลิกกันแล้วเรายังเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องกันได้ หากมายด์มีปัญหาอะไร..." 

       ชายหนุ่มหยุดพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายน้ำตาร่วงพรู 

       ----------- 

       "แล้วมายด์ไม่เสียใจหรือคะ" กุลรดาปล่อยโฮออกมาทันที "ตอนนี้มายด์ไม่มีใครมีแต่แม่ มายด์อยากเล่าให้แม่ฟังว่ามายด์เสียใจมากแค่ไหน  มายด์อยากให้แม่ปลอบ อยากให้แม่กอด อยากให้แม่บอกว่าไม่เป็นไร แค่นี้ก็ไม่ได้หรือคะ" 

       ----------- 

       กุลรดาได้ยินเสียงคนรอบตัวคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ตัวเองรู้สึกหัวหมุน เธอคงดื่มไวน์มากไป 

       "เมื่อไหร่จะแต่งงานกันสักที" เชษฐาเป็นคนถามขึ้น หลังจากที่คุยกันจนหมดเรื่องจะคุย แล้วกุลรดาก็พบว่าเชษฐากำลังถามเธอ 

       "แต่งงานหรือคะ" กุลรดาทวนคำ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้สมองทำงานอย่างเชื่องช้ากว่าปกติ เมื่อเข้าใจคำถามขอบตาก็ร้อนผ่าว 

       "พี่เชษเขาถามว่าพวกเธอจะแต่งงานกันตอนไหน" ปรียาถามยิ้ม ๆ ยกมือขึ้นกอดไหล่น้องสาว   

       คนถูกถามมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม โยนคำถามให้อีกฝ่าย "ถามพี่นนท์ดูสิคะ ว่าอยากจะแต่งเมื่อไหร่" 

       สายตาทุกคู่เปลี่ยนเป้าหมายไปจับจ้องที่ชานนท์ทันที 

       "แล้วแต่มายด์ครับ มายด์อยากแต่งตอนไหนผมก็แต่งตอนนั้น" 

       "หรือคะ" กุลรดาเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยสายตาที่ตัดพ้อ  

       ทำไมเขาต้องตอบแบบนี้ ทำไมต้องบอกว่าแล้วแต่เธอ ทั้งที่เขารู้ดีว่าระหว่างเราจะไม่มีงานแต่งงาน 

       ชายหนุ่มมองดวงตาของเธอที่แวววาวกว่าปกติ เพราะมีน้ำเกลือกกลิ้งอยู่ในนั้น หวั่นใจว่าเธอจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าคนในครอบครัว 

       ---------