"คุณภูจะกลับแล้วหรือครับ ผมคิดว่าจะค้างที่นี่เสียอีก" คนที่เอ่ยถามและทักทายไปพร้อมกันเป็นชายที่อยู่ในวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบ แต่ริ้วรอยบนใบหน้าทำให้เขาเหมือนมีอายุมากกว่านั้นหลายปี
ชนะเทพหน้าจืดเจื่อนเมื่อฟังคำเจ้านายที่พ่วงตำแหน่งลูกเขย รู้ว่าคำว่า 'สบายตัว' หมายถึงอะไร เมื่อครู่เขาอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงภูริชเปิดประตูเข้าไปในห้องลูกสาวเขาก็เลยเดินออกมา หัวใจคนเป็นพ่อราวกับถูกบดขยี้เมื่อเจ้านายหนุ่มปฏิบัติกับลูกสาวเขาไม่ต่างจากนางบำเรอ
"ยังไงครีมมันก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียคุณ ทำดีกับมันสักหน่อยไม่ได้หรือครับ" นี่เป็นครั้งแรกที่ชนะเทพร้องขอและใช้น้ำเสียงที่เกือบจะเป็นการอ้อนวอนคนที่อ่อนวัยกว่า
"เมียผมมีคนเดียวคือมิ้น คนอื่นก็แค่นางบำเรอจำไว้" ภูริชตะเบ็งเสียงอย่างไม่กลัวใครได้ยิน ดวงตาที่จ้องมองชายสูงวัยยิ่งวาวโรจน์ เกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม ทำให้คนที่เดินออกมาจากห้องนอนและบังเอิญได้ยินรู้สึกชาไปทั้งตัว ร่างบอบบางยืนพิงประตูนิ่งทั้งที่หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี น้ำตาที่กำลังจะเหือดแห้งไหลออกมาเป็นทาง
Guest
