อีเรียมลืมทุ่ง

เรียมเข่าอ่อนทรุดกายลงนั่งซบหน้ากับรากต้นกระทุ่มร้องไห้แทบขาดใจ คนเป็นแม่ก็เจ็บปวดเหลือใจที่เห็นลูกสาวผิดหวังเช่นนี้

“ทำใจเสียเถอะอีเรียม เรามันจน ไม่คู่ควรกับเขาหรอก"

“เพราะเราจนใช่ไหมแม่ เขาเลยเห็นเราเป็นของไร้ค่า"

“ไปกลับบ้านกัน ผู้ชายไม่รักมันไม่ตายหรอกวะ สวยอย่างมึงหาใหม่ได้ดีกว่าไอ้เทิดแน่ คนดีๆ มีถมไปจะมาเสียใจกับผู้ชายเลวๆ ทำไมกัน เดี๋ยวกูจะส่งมึงไปอยู่กันน้าเรณูที่กรุงเทพ ไปหัดตัดเย็บเสื้อผ้าเก่งแล้วจะได้กลับมาเปิดร้านที่บ้านหาเลี้ยงกู มึงจะได้ไม่ต้องตรากตรำทำนาให้ลำบาก"

“กรุงเทพ!”

“เออ หลบไปรักษาใจด้วย หายดีแล้วค่อยกลับมา"

“ก่อนไปฉันขอไปร่วมงานแต่งหน่อยได้ไหมแม่"

“ตาทูลคงไม่ยอมให้มึงเข้าไปในงานหร๊อก"

“ฉันขอแอบดูไกลๆ ก็ได้แม่ ฉันอยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวว่าจะใช่ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักฉันสุดหัวใจหรือเปล่า"

“ถ้ามึงทนได้ก็ตามใจเทอะ เดี๋ยววันนี้กูจะไปโทรเลขหาอีเรณู พรุ่งนี้ก็เดินทางกันเลย"

“ฉันจะไปให้ได้ดี ถ้าไม่ได้ดีฉันจะไม่กลับมาบ้านทุ่งให้ใครมาเหยียบย่ำในความจน"

    _____________________________

เนื้อหานิยายสร้างขึ้นให้สำหรับผู้ใหญ่อ่านเท่านั้น มีคำหยาบ มีการบรรยายฉากร่วมรัก ไม่มีการป้องกัน เหตุเพราะยังไม่มีถุงยางใช้ในยุคที่กล่าวอ้าง