เลโอไนดัส นิยามฝันถึงชื่อเธอ

บทนำ: “ในห้วงฝันและความจริง”

เสียงกระซิบแผ่วเบาดั่งสายลมในฤดูใบไม้ร่วงแทรกผ่านจิตสำนึกของ “เมธาวี” หญิงสาวผู้มักตกอยู่ในโลกแห่งความฝันที่ดูจริงเสียยิ่งกว่าความจริงในทุกค่ำคืน ที่นั่น…เธอพบกับชายผู้หนึ่ง ชายผู้มีเรือนผมขาวราวหิมะ สายตาของเขาลึกลับและเยือกเย็น แต่กลับมอบความอบอุ่นประหลาดที่เธอไม่เคยได้จากใคร

เขาเรียกตัวเองว่า “เลโอไนดัส” แต่บอกให้เธอเรียกเขาว่า “เลโอ”

“เจอกันอีกแล้วนะ เมธาวี” เสียงของเขามักเริ่มต้นด้วยความนุ่มนวล เมื่อเธอพบเขาในความฝัน แต่ละคืนเธอจะได้พูดคุยและเรียนรู้เรื่องราวของเขา แม้ทุกอย่างดูคล้ายมายา แต่หัวใจกลับเต้นแรงเหมือนทุกสิ่งนั้นเป็นความจริง

เลโอมักพูดถึงสถานที่ที่เธอไม่เคยรู้จัก เมืองที่เหมือนจะมีอยู่ในนิยายหรือในอีกมิติหนึ่ง เขายิ้มเสมอเมื่อเล่าถึงมัน แต่แววตานั้นก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

จนกระทั่งคืนหนึ่ง ทุกอย่างเปลี่ยนไป…

“เมธาวี” เขาเรียกชื่อเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเอื้อมมือมาแตะที่แก้มของเธอ “ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว”

“ไปไหน…ไปที่ไหน?” เมธาวีพยายามจับมือเขาไว้ แต่ร่างของเลโอเริ่มจางลงเหมือนหมอกในยามเช้า

“เราจะเจอกันใหม่…” คำพูดนั้นทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า ก่อนที่เขาจะเลือนหายไปจากโลกแห่งฝัน

เมธาวีสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึก หัวใจของเธอเต้นรัวและรู้สึกว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก ความคิดวนเวียนในหัวว่า…เลโอไนดัสเป็นเพียงตัวตนในความฝัน หรือเขาอาจเคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตจริงของเธอ?

แต่ที่น่าแปลกที่สุดคือ…ที่ข้อมือของเธอมีร่องรอยบางอย่างคล้ายตราประทับจาง ๆ ราวกับเครื่องหมายบางอย่างที่ถูกส่งมาจากโลกอีกฝั่งหนึ่ง…