คำโปรย
“คุณธีร์ก็ได้ตัวผมไปแล้ว ผมขอกลับบ้านไม่ได้เหรอครับ”
มาเฟียหนุ่มตวัดตามองร่างเล็กราวกับจะฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ
“คิดจะลองดีกับฉันใช่มั้ย”
หวานหน้าซีดทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
“ผมไม่กล้าลองดีกับคุณธีร์หรอกครับ ผมแค่คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน”
“ฉันไม่ให้เธอกลับบ้าน เธอต้องเป็นของเล่นแก้เบื่อให้ฉันสักระยะจนกว่ากูจะพอใจ ฉันถึงจะยอมปล่อยนายไป”
“คุณมองผมเป็นของเล่นงั้นเหรอ”
“ใช่ของเล่น เธอเป็นแค่ของเล่นที่เอาไว้ระบายอารมณ์ สนองความต้องการของฉันเท่านั้น”
หวานกัดปากแน่นพร้อมน้ำตาที่ซึมเอ่อ ความรู้สึกปวดร้าวในอกเกิดขึ้นภายในใจของเขา
“เธอแค่ทำหน้าที่เป็นที่รองรับอารมณ์คอยปรนเปรอเซ็กส์บนเตียงให้ฉัน เป็นของเล่นแก้เบื่อให้ฉันไปสักพัก ถ้าฉันเบื่อเธอเมื่อไหร่ฉันก็จะปล่อยเธอไปเอง”
“แล้วถ้าผมไม่ยอม...ละครับ”
“เธอจำรสฝ่ามือฉันไม่ได้แล้วสินะ”
ธีร์ถามเสียงเย็นเยือกก่อนลงมือ
เพียะ
เพียะ
ใบหน้าของหวานหันไปตามแรงตบ เลือดไหลกบปากในเวลาต่อมา
“อย่าดื้อและท้าทายฉัน มันไม่เป็นผลดีกับเธอเลย เธอควรทำตัวดีๆ เชื่อฟังคำสั่งฉัน ฉันเองก็ไม่ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้นักหรอก แต่ถ้าเธออยากลองดีกับฉัน บทลงโทษคงหนักกว่าเมื่อคืนหลายสิบเท่า”
หวานเม้มปากแน่นพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำรื่นไปด้วยน้ำตา
“ถ้าเธอยังมีความฉลาดอยู่บ้างก็ทำตัวดีๆ เชื่อฟังฉันห้ามขัดใจฉัน ไม่แน่ฉันอาจจะใจดีกับเธอบ้างก็ได้”
“ผมต้องอยู่ที่นี่จนกว่าคุณธีร์จะเบื่อและปล่อยผมไปใช่มั้ย”
“ใช่”
มาเฟียตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง ร่างเล็กก้มหน้ารับชะตากรรมของตนเอง
“ไม่ต้องกลัวหรอก เธอจะเป็นของเล่นแสนสำคัญของฉันไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะเบื่อ เธออยู่ที่นี่เธอจะสุขสบายมีข้าวกินสามมื้อ ไม่ลำบากอย่างแน่นอน เพียงแต่เธอยอมเป็นเด็กดีของฉันก็พอ”
ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทนอยู่ในสภาพนี้ไปจนกว่าจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือคนจิตใจโหดเหี้ยมคนนี้
“ครับ ผมจะเป็นเด็กดีของคุณครับ”
“เธอฉลาดมากที่เลือกเป็นเด็กดีของฉัน”
Guest
