คำโปรย
“ทำไมคุณถึงใจร้ายกับผมแบบนี้”
“ใจร้าย ที่ว่าฉันใจร้ายหมายถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างงั้นเหรอ”
“ใช่ ทั้งๆ ที่ผมใจดีช่วยเหลือคุณด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ ไว้ใจพาคุณให้มารักษาตัวที่บ้านผมจนกว่าคุณจะหายดี แล้วดูสิ่งที่คุณตอบแทนผมสิ คุณใจร้ายมากเลยคุณภาม”
บาสพูดไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความผิดหวังที่ไว้ใจคนแปลกหน้ามากเกินไป ไม่คิดว่าการช่วยเหลือคนในครั้งนี้จะนำพาให้ตัวเองเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบเมื่อคืน
“เธอจะบอกว่าฉันผิดคนเดียวไม่ได้นะ เธอเองก็ผิดเหมือนกัน”
“ผมผิดอะไรครับ”
“ผิดที่เธอเป็นคนดีน่ารักแบบนี้ไง ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นของใครทั้งนั้น นอกจากฉันคนเดียว”
“คุณภาม คุณมันบ้าไปแล้ว คุณออกจากบ้านผมไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ผมไล่คุณ”
“เธอกล้าไล่ผัวตัวเองเหรอบาส เธอกล้าไล่ฉันเหรอ”
“ผัวบ้าบออะไร คุณไม่ใช่ผัวของผม อย่าขยับเข้ามานะ ออกไป”
“ออกไปนะ ออกไป คนชั่วช้า ออกไป”
“ด่าว่าฉันชั่วช้านัก ฉันก็จะทำตัวเป็นคนชั่วช้าให้เป็นอย่างที่เธอด่าฉันดีมั้ย”
มือหนาผลักร่างของบาสล้มหงายนอนลงบนพื้นเตียง ความเจ็บร้าวสะท้านไปทั้งตัว รวมถึงหัวใจที่กำลังจะพังทลายเพราะความใจดี ใจอ่อนของตัวเอง
“อย่าทำบ้าอะไรนะ อย่า”
บาสรวบรวมแรงทั้งหมดพยายามคลานหนีเพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจในร่างคน
เขาไม่อยากถูกข่มขืนซ้ำสอง เพราะแค่ที่เจอทั้งหมดเมื่อคืน มันก็เลวร้ายมากเกินไปแล้ว เขาไม่อยากเจอกับมันอีก
“ฉันไม่ได้ทำบ้าอะไร ฉันแค่จะตอกย้ำและทบทวนให้นายรู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอยังไงละ”
“ไม่ อย่านะ อย่าทำ อย่า”
“เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกบาส ยังไงซะเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอีกครั้ง และหลายๆ ครั้งจนกว่าฉันจะพอใจ”
....................................................................
“ภาม”
“ดีใจจังที่เมียยังจำผัวคนนี้ได้ดี”
ภามนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเดินตรงไปหาบาสที่พยายามขยับตัวหนีซาตานในร่างคน
“จะหนีไปไหนละที่รัก ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ ฉันคิดถึงเธอทุกวันเลยนะ”
“กูไม่เคยคิดถึงคนชั่วช้าอย่างมึงเลยสักวัน”
“...”
“แต่ถ้าเป็นเรื่องสาปแช่งให้มึงตาย กูสาปแช่งให้มึงตายโหงแทบทุกวัน”
บาสตะโกนออกไปด้วยความโกรธแค้น ภามขบกรามกรอดจนขึ้นสันนูนเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้าเกลียดชังเขามากแค่ไหน ความโมโหของร่างสูงปรากฏขึ้นราวกับปีศาจร้ายเข้าสิง
มือแกร่งคว้าหมับเข้าที่คอขาวแล้วผลักร่างบางนอนบนเตียงกว้างก่อนขยับขึ้นคร่อมร่างของบาสเอาไว้และออกแรงบีบคอขาวอย่างแรงราวกับปีศาจร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่ง
“สาปแช่งให้กูตาย มึงก็ตายก่อนละกัน”
“อื้อออออ ปล่อยกูนะ ปล่อยกู”
ร่างเล็กหายใจไม่ออก ดวงตามีน้ำตาซึมเอ่อออกมาและพยายามดิ้นพล่านทุรนทุรายยกมือเล็กทุบแขนภามไม่ยั้งให้ปล่อยออก ความรู้สึกในตอนนี้ราวกับจะขาดใจเพราะเริ่มขาดอากาศ
“คนใจร้าย ปล่อยกูนะ ปล่อย ยอมแล้ว ยอม”
“นึกว่าจะเก่งไปได้สักกี่น้ำ กลัวตายขึ้นมารึไง”
ภามว่าแล้วก็คลายมือออกแล้วยิ้มเยาะร่างเล็กที่กลัวตาย บาสรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที จากนั้นก็พยายามดิ้นหนีทั้งที่รู้ว่าหนีไม่พ้น แต่เขาก็จะพยายามหนี
“จะหนีไปไหน มานี่ มาให้กูเอาซะดีๆ มานี่”
Guest
