ตอนนี้เธอกำลังเดือดร้อนเพราะว่าเธอต้องทำงานวิจัยเกี่ยวกับรีสอร์ท ซึ่งงานวิจัยชิ้นนี้มันคือชิ้นที่จะวัดเลยว่าเธอจะจบการศึกษาระดับชั้นปริญญาตรีภายในระยะเวลาสี่ปีที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับงานวิจัยชิ้นนี้
เดือนแรมพยายามที่จะหาข้อมูลอยู่นาน แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เท่าใดนัก เหมือนว่าหลายๆ รีสอร์ทไม่ได้ความสำคัญกับเด็กนักศึกษาอย่างเธอ และก็ติดจะรำคาญการมาจุ้นจ้านวุ่นวายเพื่อขอข้อมูลต่างๆ จากพวกเขาด้วยซ้ำ
ทำให้ตอนนี้เดือนแรมรู้สึกอับจนหนทาง เพราะเธอไม่สามารถเขียนงานวิจัยเพื่อส่งอาจารย์ได้ ในหัวของเธอแทบจะว่างเปล่าเลยทีเดียว เธอจึงต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ที่เธอไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือ เพราะว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด และไม่เคยพูดดีต่อกัน การที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเองแล้วขอความช่วยเหลือภวัตนั้นมันคือความอัปยศที่สุดในชีวิตของเธอเลยทีเดียว
เมื่อตัดสินใจในเวลาที่จนแต้มแบบนี้แล้ว เดือนแรมก็ตัดสินใจโทรหาภูริตาเพื่อให้ภูริตาช่วยพูดกับพี่ชายให้ แต่ทว่าภวัตกลับเล่นแง่ให้เธอโทรหาเขาเอง นั่นทำให้เธอต้องมานั่งถอนหายใจอยู่ตอนนี้ ทางเลือกที่ไม่อยากเลือก แต่เพราะว่าจนตรอก หากไม่ทำก็จะไม่มีงานวิจัยส่งอาจารย์ อีกทั้งระยะเวลาก็ร่นเข้ามาเรื่อยๆ มันทำให้เดือนแรมตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปตามเบอร์ที่เธอได้จากภูริตา ซึ่งเบอร์โทรที่ภูริตาให้เธอก็คือเบอร์ของภวัตพี่ชายของเธอ
Guest
