คุณหมอกิ่งทองกับเสี่ยใบรับรองแพทย์

คำโปรย 

"ใคร ๆ ก็บอกกันว่า เราสองคนเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบรับรองแพทย์"

นายแพทย์หนุ่มกอดอกแน่น หันหน้าหวาน ๆ มาหาผู้ชายตัวโตเท่าควาย กล้ามใหญ่เท่าหัวเด็ก เสื้อผ้าลายโคตรเสี่ย

สร้อยทองห้อยพระสมเด็จราคาหลายล้าน แล้วเปลี่ยนมาเท้าเอวเพื่อปะทะคารมกับ "เสี่ยใบ"

ผู้ที่ก้าวเข้ามาสร้างความวุ่นวายในชีวิตของเขาอย่างไม่มีชิ้นดี

"นั่นมันคำด่า....ไม่ใช่คำชม!!!"

.

.

"เวรกรรมอะไรของกูวะ เป็นหมออยู่ดีไม่ว่าดี ต้องมาพบเจอกับเสี่ยเงินกู้ที่โคตรจะประหลาด"

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะความผิดพลาดในวันนั้นนะ เรื่องมันก็คงไม่ทำให้เขาประสาทแดกในวันนี้หรอก

.

.

วันงานเลี้ยงรุ่นสมัยประถม

นายแพทย์กิ่งทอง ประคองใจ ตั้งใจจะไปแกรนด์โอเพนนิ่งหลังจากที่ไม่ติดต่อใครหลังจากเรียนจบป.6 ด้วยลุคคุณหมอสุดคูล

เด็กชายกิ่งมีปมในวัยเด็กมากมาย ไม่ว่าจะทำตัวติ๋มแค่ไหน ก็ไม่พ้นโดนแกล้งสักวัน แถมยังถูกเพื่อนล้อว่าเป็น "ไอ้แว่นหวาน"

"เอาสิ พวกนั้นมันจะได้รู้กันไปเลยว่า ไอ้แว่นหวานคนนั้น จะได้เป็นหมอในวันนี้"

แต่สิ่งที่คาดหวังว่าจะบรรเจิดเฉิดฉายกลับดับมอดลงด้วยแสงแห่งออร่าของชายคนหนึ่ง

"เหี้ยยยย ตู้ทองเคลื่อนที่ มึงแต่งมาขนาดนี้ใครล่ะ จะมองกู"

.

.

"เฮ้ย นี่ไอ้ใบบุญจริงดิ"

ไอ้เฟย หัวโจกสมัยประถมตัวแสบที่คอยแกล้งทุกคนที่มีโอกาส ทักทายเพื่อนเก่าที่เคยเป็นคู่ปรับด้วยความตื่นเต้น

โดยมีกิ่งทองนั่งดื่มอยู่เงียบ ๆ สงบปากสงบคำ รอเวลาให้งานเลี้ยงเลิกด้วยความเบื่อหน่ายที่งานไม่ได้สนุกอย่างที่หวัง

"เออ กูนี่แหละใบบุญ"

ผู้ชายตรงหน้านั่นน่ะเหรอที่เคยช่วยเหลือเขาตอนที่ถูกไอ้เฟยไล่เอาแมลงสาปวิ่งไล่รอบโรงเรียน

เด็กชายกิ่งทองก็วิ่งหนีจนหอบแดกน่าสงสาร จนมาเจอกับเด็กชายใบบุญที่ได้เข้ามาช่วยเขาเอาไว้ทันเวลาพอดี

"โห แต่มึงมาลุคนี้กูว่า ต้องเรียกมึงว่าเสี่ยใบแล้วว่ะ"

ไอ้เต เพื่อนอีกคนอวยยศใบบุญที่ตอนนี้ดูมีสง่าราศีจนผิดหูผิดตา หากแต่เสี่ยใบไม่ได้สนใจอะไร

เพราะนี่ก็แค่แต่งตัวธรรมดามากินข้าวเท่านั้น

แต่สิ่งที่เขาสนใจน่ะ .....

ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งตรงข้ามเขาคนนั้นต่างหาก ใบบุญรู้สึกว่าใบหน้านั้นคุ้น ๆ เสียจริง

อ๋อ เขาจำได้แล้ว...นั่นมัน

"กิ่งทองแว่นหวาน"

ว่าแต่ จะใช่มั้ยนะ เพราะวันนี้แว่นหวานดูดีจนกระแทกตากระแทกใจเขาจัง

"เฮ้ย คนนั้นใช่กิ่งทองป่าววะ"

เสี่ยใบบุญกระซิบถามไอ้เฟย

"เออ ใช่ เห็นบอกว่าเป็นหมอด้วยนะ"

ไอ้เฟยเองก็กระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน ภายในใจมีคำถาม แต่ก็คิดว่าน่าจะได้คำตอบเมื่อเห็นรอยยิ้มพึงพอใจในตัวเพื่อนเก่าอย่าง "แว่นหวาน"

"เหรอ มิน่ากูคุ้นหน้าจัง กูชักอยากป่วยขึ้นมาแล้วสิ"

.

.

"ออกไปเลยนะ ไม่ป่วยก็มาหาหมออยู่ได้"

"เสี่ยไม่ได้มาหาหมอ เสี่ยแค่แวะมาบอก"

"บอกอะไร รีบบอกแล้วรีบไปเลยนะ"

"ไอ้หน้าหล่อนั่น เสี่ยจัดการปล่อยดอกลอยแม่มันให้แล้วนะ ฝากบอกมันด้วย ถ้าอยากยกเลิกสัญญา เลิกจีบหมอกิ่งทองของเสี่ยได้แล้ว!!!"

.

.

ร้ายกาจมากค่ะเสี่ย ตัดคู่แข่งด้วยการปล่อยดอกลอย กรี๊ดดดดดดด

เปิดเรื่องใหม่เพราะอยากเปิด❌

เปิดเรื่องใหม่เพราะฤกษ์ดี✅

คำเตือน 

โปรดอ่านก่อนไปต่อ 

⚠️นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่มีความจริงแม้แต่น้อย

⚠️ไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า18ปี

⚠️เป็นเรื่องราวของชายรักชาย

⚠️นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบคาย

⚠️มีการใช้คำที่ไม่ถูกหลัก เพราะเรื่องนี้บางตอนเป็นการเล่าเรื่องผ่านตัวละคร ผู้เขียนจึงจงใจใช้บางคำแทนคำที่ถูก

เพื่ออรรถรสในการอ่านเท่านั้น

⚠️ตัวละครบางคนในเรื่องมีพฤติกรรมที่ไม่ควรเอาอย่าง

⚠️ อายุ เพศ ถูกกำหนดให้ไม่มีดราม่ากวนใจ

⚠️ชื่อ นามสกุล สถานที่ต่าง ๆ เป็นเรื่องสมมุติล้วน ๆ ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงผู้ใดให้เสียหาย

🔥นิยายเรื่องนี้ สงวนลิขสิทธิ์ทพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และฉบับอื่นเพิ่มเติมทุกฉบับ

และรวมไปถึงภาพหน้าปก และภาพประกอบทุกภาพมีลิขสิทธ์เช่นกัน

หากพบเห็นการคัดลอกไปใช้ ทั้งเนื้อหานิยายหรือภาพวาดไม่ว่ากรณีใดๆ ถือเป็นการผิดลิขสิทธิ์ดังกล่าวทั้งสิ้น

มีผลต่อการดำเนินคดีนะคะ

🎉📌ฝากกดใจ เก็บเข้าชั้น ติดตามไรต์ด้วยค่ะ🙏❤️