ว้าวุ่นนักเผลอใจรักพี่ชาย

โปรย....

เพราะความกระหายน้ำเต็มกำลังตรีนุชจึงรวบรวมเรี่ยวแรงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำมาเปิดฝายกดื่มเกือบหมดขวด พอรู้สึกสดชื่นจึงหันไปมองเพื่อนร่วมเตียง

“อร้ายยยยย!!!”

ภาพที่เห็นเป็นชายแปลกหน้านอนหลับสนิทอยู่ จนได้ยินเสียงแหกปากร้องกรี๊ด ๆ นั้นแหละเขาถึงสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งหน้าตื่นตกใจ

“จะแหกปากร้องอะไรคุณ ผมกำลังนอนสบายเลย" เขาถามอย่างหัวเสีย

“แกเป็นใครไอ้บ้า" ขวดน้ำในมือปลิวไปโดนร่างชายหนุ่มอย่างจัง “แกมานอนบนเตียงกับฉันได้ไง แล้วริมาไปไหน"

“ไม่มีหรอกริมงริมา มีแต่ผมกับคุณนี่แหละที่อยู่ในโรงแรมด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้า" พศวัฒน์แอบยิ้มที่ได้ปั่นหัวคนขี้โวยวาย “คุณเมาจนจำอะไรไม่ได้เลยเหรอเนี่ย"

“แกว่าอะไรนะ ที่นี่คือโรงแรมงั้นเหรอ" ตรีนุชแทบช็อกที่รู้ว่านี่ไม่ใช่บ้านของเพื่อนรัก

“คุณลองนึกดี ๆ เมื่อคืนคุณเข้าหาผมเองนะ แล้วก็ชวนผมมาโรงแรม คุณบอกว่าแฟนคุณนอกใจอะไรทำนองนี้แหละ”

“ฉันบอกนายอย่างนั้นเหรอ” ใบหน้าหวานหยดซีดเผือดน้ำตาพานจะไหลเสียให้ได้ ภาพจำแสนเลือนรางในหัวก็น่าจะจริงอย่าเขาว่า “นายเห็นฉันเมาแทนที่จะพาไปส่งบ้าน แต่นายดันพาฉันเข้าโรงแรมอย่างนี้เหรอฮะ”

ร่างบางเดินตรงปรี่เข้าไปทุบคนที่นั่งทำหน้ายียวนกวนประสาทอยู่แบบนั้น เธอเพิ่งสังเกตว่าเขาใส่แค่เสื้อคลุมตัวเดียวเลยก้มมองสำรวจตัวเองบ้าง พบว่าเธอเองก็มีแค่เสื้อคลุมปกปิดร่างกาย ส่วนด้านในไม่มีอะไรเลยสักชิ้น

“นี่นายแก้ผ้าฉันเหรอ นายทำอะไรฉัน" ตรีนุชใจหายวาบแต่ข่มไว้ ไม่อยากดูเหมือนคนอ่อนแอ “นายคงไม่ได้…ทำแบบนั้นใช่ไหม”

“จะเหลือเหรอ" พศวัฒน์อยากให้เธอรู้ว่าถ้ารับผิดชอบตัวเองไม่ได้ ก็ไม่ควรออกมาเที่ยว “คุณยังซิง ถือว่าเป็นวาสนาของผมจริง ๆ ถ้ายังดูแลตัวเองไม่ได้ ก็อย่าเที่ยวสถานที่แบบนี้อีก คุณรู้ไหมว่าคุณถูกมอมยา ถ้าผมไม่เข้าไปขวาง ป่านนี้คงโดนรุมโทรมไปแล้ว”

“แต่ฉันก็หนีไม่พ้นอยู่ดี สุดท้ายผู้ชายก็เลวเหมือนกันหมดนั่นแหละ”

“อ้อ แบบนี้เหรอถึงชอบผู้หญิงด้วยกัน” ร่างใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงมายืนจังก้า เขาอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นเธอถอยกรูดไปยืนอีกฝั่ง “ผมบอกแฟนคุณแล้ว ว่าคุณแค่เมาเลยมานอนพักที่โรงแรมนี้...คนเดียว”

“แฟนฉัน…” คนฟังทำหน้าไม่เข้าใจ

“ก็ริมาไง ผมตอบแชทเขาเมื่อคืน คุณสบายใจได้ แฟนคุณไม่รู้หรอกว่าคุณนอนกับผม"

“ชุดฉันอยู่ไหน ฉันจะกลับบ้าน" ตรีนุชกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลถามเสียงกระด้าง

เธอจะหนีไปจากตรงนี้แล้วลืมไปให้หมด ถือเสียว่าเธอพลาดเอง

“ผมส่งซักเดี๋ยวคงมาส่ง เมื่อคืนคุณลากผมเข้าไปจู๋จี๋ในห้องน้ำด้วย ชุดเราสองคนเลยเปียกกันหมด"

“หยุดพูดได้แล้ว!!” ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกโกรธตัวเองจึงยกมือห้าม “ฉันจะถือซะว่าให้หมามันกิน ชาตินี้คงไม่เจอกันอีกแล้วนะ"

“คงเป็นแบบนั้นแหละเพราะผมไม่ได้อยู่กรุงเทพ นอกเสียจากว่า…โลกมันกลมหรือพรหมลิขิต"

“ไม่มีทาง” ตรีนุชกัดฟันพูดแล้วหันไปยกหูโทรศัพท์โทรตามชุดที่ส่งไปซักให้เอามาส่งด่วน