“พราวไม่มีเข้าเวรนี่นา แล้วมาทำอะไร” คำทักทาย ติดน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย ไม่ได้ทำให้พราวรุ้งถอดใจ เธอถือคติที่ว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
“มารอเจอหน้าอาจารย์ค่ะ” ฝ่ายหญิงตอบอย่างไม่อาย แต่ฝ่ายชายกลับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ หยอดเก่ง หยอดแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เขาไม่ใจอ่อนยังไม่ยอมอีก ยังตามมาทำงานที่โรงพยาบาลที่เขาทำงานอีก
“ถามจริงไม่เหนื่อยเหรอพราว นี่มันกี่ปีแล้ว ไอ้คนที่เขาตามจีบก็ไม่รับรักเขา แต่คนที่เขาไม่สนใจก็ตามจีบอยู่นั่นแหล่ะ” พีรชัชเอ่ยถามออกไปตรงๆ ซึ่งครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว นี่น่าจะเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งที่เขาถามเธอออกไปแบบนี้ เพราะเธอไม่ใช่คนขี้เหร่แล้วไม่มีใครตามจีบเลย แต่เธอคือคนที่สวยมาก และมีคนเข้ามาตามจีบมากมาย แต่เธอปฏิเสธแบบทันที โดยไม่ได้ยอมศึกษาดูใจใครเขาเลย เขาอยากจะบอกจริงๆ ว่าเขาไม่มีทางที่จะชอบเธอหรอก เขามองเธอเป็นแค่น้องสาว มันจะเป็นแบบนี้ไม่สามารถเป็นอย่างที่เธอต้องการได้เลย
“ถ้าเหนื่อยพราวก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกค่ะพี่ชัช” คราวนี้พราวรุ้งเอ่ยอย่างเป็นกันเอง เพราะถ้าเจอกันข้างนอกเธอจะเรียกเขาแบบนี้ แต่ถ้าเจอกันที่นี่เธอต้องให้เกียรติเขาโดยการเรียกว่าอาจารย์ แต่ครั้งนี้เผอิญเธออยากแกล้งเขา เธอก็เลยเรียกเขาไปแบบนี้
“อาจารย์ ไม่ใช่พี่ชัช กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมายืนยิ้มแป้นแบบนี้ ไปนอนพักนู่น ใครเขามายืนรอผู้ชายทั้งที่ต้องขึ้นเวรดึกล่ะ มีแต่เขาอยากนอนเอาแรงกันทั้งนั้นแหล่ะ พิลึกคนจริงๆ” พีรชัชบ่นยกใหญ่ ใครๆ ก็รู้ว่าอาชีพอย่างเขาและเธอ เวลานอนนั้นสำคัญแค่ไหน แต่คุณผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขากลับเอาเวลามาดักรอดูหน้าเขาแบบนี้ มันน่าด่าให้สำนึกผิดไม่ทันจริงๆ
Guest
