คำโปรย
เขาและเธอคือเพื่อนสนิทที่ขยับสถานะเป็นนางบำเรอ จากพิษความแค้น โดยที่เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดเลย แต่เขาพาล เหมารวมอย่างเลือดเย็น
....
"หยุดนะหมาก เมาจนครองสติไม่อยู่เลยใช่ไหม ถึงไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่" เพลงพลอยตวาดใส่หน้านนทชล ที่ไม่มีความสำนึกผิดในเรื่องที่ตนทำลงไป เขากลับกระตุกยิ้ม
"รู้สิ ฉันรู้ตัวดีเลยแหละ" นนทชลเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ทีอาการคนเมาสักนิด นัยน์ตาเขายังน่ากลัวอีกด้วย เพลงพลอยถึงกับใจสั่น "รู้ตัวว่า กำลังปล้ำเธอไงล่ะ"
ม่านตาเพลงพลอยขยายกว้าง ตกใจกับคำพูดนิ่งๆ เหมือนไม่รู้สึกอันใดของนนทชล ใบหน้าเขาอิ่มความสะใจเมื่อเห็นสีหน้าเธอ
"จะบ้าหรือไงหมาก มีสติหน่อย ฉันเป็นเพื่อนนายนะ เราเป็นเพื่อนกัน ปล่อยนะ ปล่อยสิ" เพลงพลอยเห็นท่าไม่ดี พูดเตือนสติด้วยความกลัวจับจิตจับใจ ดิ้นรนไปมาอยู่ใต้ร่างหนาทาบทับตน เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่เธอจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือเพื่อนสนิท
"เพื่อนงั้นเหรอ ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นเพื่อน นับแต่พี่ชายเธอทำเรื่องชั่วช้ากับนัน ฉันจำได้ไม่มีวันลืม" เขาตะคอกใส่หน้าเพลงพลอย ที่หน้าซีดลงทันใด หัวใจไม่ต้องกล่าวถึง เต้นแรงกว่าทุกครั้ง พร้อมกับความกลัววิ่งจู่โจมจิตใจ "เธอรู้ไหมว่า พี่ชายสุดชั่วของเธอ ทำให้น้องสาวแสนดีของฉันกลายเป็นคนละคน เจ็บทั้งกายและใจ แล้วพี่เธอล่ะ ได้รับผลกรรมอะไรบ้าง ไม่เลย ไม่แม้แต่สำนึกผิด กลับลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างมีความสุข มีผู้หญิงคนใหม่ที่ฉันเชื่อว่า กำลังเกาะเธอคนนั้นกิน พี่ชายเธอเป็นคนดีไม่ได้หรอก เป็นได้แค่แมงดาเท่านั้น"
Guest
