คำโปรย
“หมอธาม ตบเพทำไมครับ เพทำผิดอะไร”
เพทายเอ่ยถามหัวใจวูบโหวงด้วยความน้อยใจ น้ำตาพรูไหลอาบแก้ม
หมอธามโมโหที่เพทายแกล้งใสซื่อใส่เขาจึงกระชากเส้นผมของเพทายขึ้นอย่างแรงแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพงเต็มแรง
พลั่ก
ร่างของเพทายกระแทกกับกำแพงอย่างแรงแล้วค่อยๆ ทรุดยวบมานั่งกับพื้นด้วยความเจ็บร้าว
“ก็เพราะว่าตัวมึงมันร่านไง ทั้งร่าน ทั้งสำส่อน แค่กูคนเดียวมันไม่พอ มันไม่ถึงใจมึงใช่มั้ย ถึงได้นัดไอ้คนข้างบ้านกูไปเอาที่ม่านรูด โดนทั้งไอ้นิด ทั้งเพื่อนมัน มึงหายคันมั้ยละ”
“หมอธาม มันไม่ใช่อย่างที่หมอคิด เพกับพี่นิดไม่มีอะไรกันอย่างที่หมอธามพูดเลย หมอธามเข้าใจผิดนะครับ”
“เข้าใจผิดอะไร ฉันเห็นกับตาว่าแกนั่งรถออกจากม่านรูดกับมัน แล้วหลักฐานที่คอแกใครเป็นคนทำ ถ้าไม่ใช่มันทำ”
“หมอครับ ฟังเพอธิบายก่อนครับ”
“กูไม่ฟังคำพูดตอแหลๆ จากปากมึง กูเชื่อในสิ่งที่ตากูเห็นเท่านั้น”
“หมอธามครับ พี่นิดเขาช่วยผมจากไอ้คนเลวสองคนที่จับผมไปข่มขืนที่ม่านรูด พี่นิดเขาเห็นตอนที่ผมถูกจับตัวไปพอดี เขากับเพื่อนก็เลยขับรถตามไปช่วยผมออกมาต่างหากครับ”
เพทายอธิบายให้หมอธามเข้าใจ หมอธามได้ฟังเอาแต่ยิ้มเยาะให้เขา
“ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเหลือเกินนะ คิดว่าฉันโง่ จะหลงเชื่อคำพูดแก้ตัวของมึงหรือไง ฉันไม่เชื่อ ฉันเชื่อหลักฐานที่ฉันเห็นเท่านั้น”
“หมอธาม ผมถูกจับตัวไปจริงๆ นะครับ”
“ฉันไม่ฟังคำพูดตอแหลของแก ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ฉันเชื่อสิ่งที่เห็นกับตาเท่านั้น ฉันเชื่อคำพูดแกฉันก็ควายแล้ว”
หมอธามตะคอกจบก็ถีบไปที่หน้าอกของเพอย่างแรง แรงถีบทำให้เพทายรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งอก น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงกับพื้นอย่างห้ามไม่ไหว
“หมอธาม ผมเจ็บ ผมเจ็บนะครับ”
“มึงเจ็บ ไม่เท่าที่กูเจ็บหรอก กูทั้งรักมึง หวงมึง แต่มึงก็เหี้ยทรยศหักหลังกูอย่างชั่วช้า ไม่เห็นค่าความรักของกู กูไม่น่ารักคนร่านๆ คนสำส่อนอย่างมึงเลย”
ด่าจบหมอธามก็จิกหัวเพทายกระแทกกับพื้นห้องไปหลายที
พลั่กๆ ๆ ๆ ๆ
“โอ๊ย ผมเจ็บ เจ็บ ผมเจ็บ เจ็บ ผมเจ็บครับหมอธาม ผมมมมม เจ็บ”
เพทายโอดครวญออกไปด้วยความเจ็บปวด เพียงครู่เดียวเสียงของเพทายก็หายไป สติก็ดับวูบในที่สุด
Guest
