คำโปรย
“หนูปลาวาฬครับ พ่อพาพี่เลี้ยงมาดูแลปลาวาฬครับ ชอบมั้ยครับ”
ปวินชี้ให้ปลาวาฬมองน่านฟ้า คนตัวเล็กยิ้มกว้างต้อนรับ
“พี่เลี้ยงจะตีปลาวาฬเจ็บมั้ย”
ปวินขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ตี ใครตีปลาวาฬครับ”
“เออ คือ ปลาวาฬบอกไม่ได้ บอกไม่ได้”
หนูน้อยส่ายหน้าไหวๆ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แววตาของเด็กน้อยเปลี่ยนจากสดใสเป็นหวาดกลัวในทันที
“ปลาวาฬ”
ปวินเรียกเสียงเข้ม ทำให้เด็กน้อยกลัวจนตัวสั่น
“คุณปวินครับอย่าคาดคั้นเด็กสิครับ เด็กเขากลัวนะครับ”
.......................................................
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยครับคุณแป้ง ปลาวาฬกำลังกลัวคุณอยู่นะครับ”
“แกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ไอ้ขี้ข้า”
หญิงสาวตะคอกใส่น่านฟ้าจนแสบแก้วหูไปหมด
“คุณแป้งครับ หน้าตาก็ไม่แก่คราวยายของผม ทำไมใช้ศัพท์โบราณจังครับ”
น่านหันไปจ้องตากับหญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากด่าเขา เขารีบแย่งพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดต่อว่าเขา
“หรือความจริงแล้วคุณแป้งหลงมาจากยุคทาสที่กำลังเฟื่องฟูครับ ถึงได้ชอบพูดจาโบราณๆ อย่างไอ้ขี้ข้า อีขี้ข้า”
น่านฟ้าเน้นคำว่าอีข้าแล้วจ้องแป้งเขม็ง
“แก ว่าฉันแก่ แกหลอกด่าฉันงั้นเหรอ”
แป้งกระทืบเท้าใส่
“ก็ผมดูจากการพูดการจาของคุณแป้งนะครับ ว่าแต่คุณแป้งกินปลาร้ามั้ยครับ”
“กิน ฉันกินแล้วมีอะไรฮะ”
“ถึงว่าปากปลาร้าไงครับ”
เขาก็กินนะ แต่ไม่ปากปลาร้าหรอกนะ
“กรี๊ดดดดด แก ไอ้บ้า แกนั้นสิไอ้คนปากหมา”
หญิงสาวชี้หน้าด่าน่านฟ้าพร้อมกับกระทืบพื้นปึงปัง
“คุณแป้งครับทำกิริยาไม่น่ารักเลยครับ คุณแป้งเคยได้ยินสำนวนนี้มั้ยครับ”
หญิงสาวจ้องใบหน้าน่านฟ้า สีหน้าแสดงความโกรธอย่างชัดเจน
“สำนวนอะไรยะ”
“สำเนียงสื่อภาษากิริยาส่อสกุลนะครับ อันนี้เหมาะที่จะใช้พิจารณาเปรียบเทียบการพูดและการแสดงของคุณแป้งมากเลยครับ”
“แกหลอกด่าฉันอีกแล้วนะ”
..........................................................
“น่าน เป็นยังไงบ้างครับ”
“พี่ปวินช่วยผมด้วยครับ ช่วยผมด้วย”
น่านฟ้ามองมาที่ปวิน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการทางเพศ
“แน่ใจเหรอที่จะให้พี่ช่วยจริงๆ นะ”
“แน่ใจครับ น่านแน่ใจ”
“น่านรู้ใช่มั้ยว่าผู้ชายด้วยกันเขาทำยังไง น่านจะไหวเหรอ”
“น่านเชื่อใจพี่ ถ้าเป็นพี่ปวิน น่านก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
“....”
“ได้โปรดช่วยน่านด้วย ทำยังก็ได้ให้น่านหายจากความทรมานแบบนี้”
..........................................................
“พี่ปวิน เป็นอะไรครับ ทำไมหน้าตาไม่ดีเลย”
น่านฟ้าเดินไปหาปวิน เมื่อยืนใกล้ชิดกับปวิน เขายื่นมือหมายจะลูบแก้มปวิน ทว่าถูกมือหนาปัดออกเสียก่อน
“พี่ปวิน ทำไมถึง”
น่านฟ้าเอ่ยขึ้น ดวงตาของคนพูดฉายแววเจ็บปวดขึ้นมาพร้อมกับน้ำใสๆ ที่ปริ่มขอบตา ปวินกำหมัดแน่นพยายามข่มความรู้สึกของตนเองไว้
“ฉันเบื่อเธอเต็มทนแล้ว เบื่อที่ต้องดูแลคนอ่อนแออย่างเธอ มันน่ารำคาญ ไปเก็บเสื้อผ้าซะ ฉันจะให้คนไปส่งเธอที่บ้านในกรุงเทพฯ”
“พี่ปวิน ทำไมถึง...”
เปลี่ยนไป เป็นคนใจร้ายได้แบบนี้
“น่านขอถามพี่ปวินแค่คำถามเดียว”
คนพูดกัดปากแน่น ดวงตาคู่สวยสั่นไหวและแดงก่ำ
“ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน พี่ปวินเคยรักน่านบ้างมั้ยครับ”
คนฟังกำหมัดแน่น ภายในหัวใจร้าวรานเกินทน
แต่เพื่อความปลอดภัยของคนที่เขารัก เขาต้องยอมทำ
ยอมให้น่านฟ้าเกลียด ก้าวออกไปจากชีวิตเขา
...เพียงชั่วคราวเท่านั้น
“ไม่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ในสายตาของฉัน เธอมันก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่เล่นแล้วสนุกเพลิดเพลินใจดี...ก็เท่านั้น”
“เลว สารเลวที่สุด ผมไม่น่ารักคนเลวอย่างพี่เลย”
น่านฟ้าตวาดลั่นด้วยความเสียใจก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ห้องของปวินเพื่อเก็บของเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า จากนั้นก็ยกลงมาข้างล่างโดยไม่หันไปมองหน้าคนใจร้ายแม้แต่วินาทีเดียว
“ผมเก็บของเสร็จแล้วครับ”
“เก็บเสร็จแล้วก็ไปขึ้นรถ ฉันจะให้ลูกน้องขับรถไปส่งเธอให้ถึงบ้าน”
Guest
