คำโปรย
“เธอคงลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเธอ”
หมอกหยิบมือถือที่วางบนตู้ข้างเตียงออกมา แล้วรูดหน้าจอมือถือไปเรื่อย จนเจอภาพที่เขาถ่ายไว้เมื่อคืน เขาจึงยื่นให้เหมดู เมื่อเหมเห็นรูปในมือถือ เขาเบิกตาโพลง ใบหน้าถอดสี ชาวาบไปทั้งตัว
“ถ้าเจ้าสัวเห็นรูปนี้ เธอคิดว่าเจ้าสัวจะรู้สึกยังไง หน้าก็ชัด ตรงก้นก็ยิ่งชัด แถมยังมีคราบน้ำรักของฉันเปรอะเปื้อนขาอ่อนขนาดนี้ เจ้าสัวแค่เห็นรูปนี้ ก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเธอ”
“นี่คุณ ลบมันเดี๋ยวนี้เลยนะ ลบเดี๋ยวนี้”
เหมรีบดีดตัวขึ้นแล้วกระโจนแย่งมือถือในมือหมอกเพื่อลบภาพที่เขาเห็นทิ้งซะ
แต่ทว่าหมอกไหวตัวทันรีบดีดตัวลุกจากเตียงเพื่อหนีเหมที่พยายามจะแย่งมือถือไปจากเขา
เหมยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บไปทั้งร่างกาย เขาทนความเจ็บปวดรวดร้าวจากร่างกายที่ไม่รักดีไม่ไหวจึงนั่งนิ่งๆ และหยิบผ้ามาปกปิดร่างกายของเขา
“เรื่องอะไรจะลบง่ายๆ ละ รูปดีๆ แบบนี้น่าสะสมดีจะตาย”
“ไอ้โรคจิต”
“ถึงฉันจะโรคจิตก็ผัวคนหนึ่งของเธอไม่ใช่เหรอ”
“คนเลว”
“ฉันว่าเธอเลิกด่าแล้วเรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่า ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนโง่ น่าจะรู้ว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ”
....................................................................
“คุณต้องการอะไรจากผม พูดมา”
เหมกัดฟันถามออกไป
“ฉันถูกใจของเล่นอย่างเธอจริงๆ ถ้าเธออยากให้ฉันเก็บรูปนี้เป็นความลับ เธอต้องยอมมาเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ฉัน คอยปรนเปรอบำเรอให้กับฉันทุกคืนจนกว่าฉันจะพอใจ แล้วฉันจะไม่ส่งรูปนี้ไปให้เจ้าสัวดู”
“แก”
“จุ๊ๆ อย่าเพิ่งโมโหสิ อย่างที่บอกฉันชอบของเล่นอย่างเธอจริงๆ แล้วคำตอบของเธอละ คิดให้ดีๆ ก่อนให้คำตอบฉันละ ไม่อย่างนั้นรูปเมื่อกี้เจ้าสัวมังกรได้เห็นแน่”
“คนเลว”
“คนเลวคนนี้ก็เหมาะกับคนอย่างเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ตกลงว่าคำตอบของเธอละ ยังไง”
“...”
“หรือว่าเธออยากให้ฉันส่งรูปนั้นให้เจ้าสัวมังกรดูจริงๆ”
หมอดข่มขู่พร้อมกับยกมือถือขึ้นมา
“ฉันนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ตกลงละก็ รูปนี้โชว์หร่าในมือถือเจ้าสัวมังกร และบินว่อนเน็ตแน่ ที่นี่เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนะ”
ถ้ารูปนั้นว่อนในเน็ตละก็
ไม่ใช่เขาที่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
พ่อเขา น้องชายของเขาสองคนต้องลำบากไปด้วย
“เอาละ ฉันเริ่มนับแล้วนะ”
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“...”
“สา”
“ผมยอมทุกอย่างที่นายต้องการ”
..............................................................................
“ฉันเกลียดเด็ก ฉันไม่ต้องการลูก”
“..”
“ยิ่งลูกที่เกิดจากที่ระบายความใคร่อย่างเธอ ฉันยิ่งไม่ต้องการ”
“...”
“ไปเอาเด็กออกซะ ฉันไม่ต้องการลูกที่เกิดจากเธอ”
“คุณหมอกครับ”
“คนที่ไม่มีค่า ไม่มีศักดิ์ศรีอย่างเธอฉันไม่ยอมให้อุ้มท้องสายเลือดของฉันเป็นอันขาด”
หมอกตะคอกใส่เหม ใบหน้าหล่อคมแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยแรงอำมหิตมองเหมอย่างเลือดเย็น
คำพูดที่ออกมาจากปากของหมอก ทำให้ดวงตาสวยใสของเหมฉายชัดถึงความเจ็บปวด ดวงตาปรากฏหยาดน้ำที่ไหลเปาะแปะอาบแก้มทีละน้อย
“ฮึก...สายเลือดของผม ผมฆ่าเขาไม่ได้”
....................................................
“คิดว่าฉันอยากฆ่าลูกตัวเองนักเหรอ ที่ฉันสั่งไปทั้งหมด เพราะฉันไม่ต้องการอยากได้เธอเป็นเมีย และไม่อยากให้เธอเป็นแม่ของลูกฉัน”
“คนที่ไร้ค่า ไม่มีศักดิ์ศรีอย่างเธอ เป็นได้เพียงเครื่องระบายอารมณ์สำหรับฉันก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว”
คำพูดของหมอกยิ่งตอกย้ำให้เหมรู้สึกเจ็บปวดทรมานหนักยิ่งไปอีก
เขาอยาก...ไปให้ไกลจากหมอกที่สุด
ไม่อยากเห็นคนใจร้ายคนนี้อีกแล้ว
อยากไปให้ไกลที่สุด...เท่าที่จะทำได้
จู่ๆ มือถือของหมอกดังขึ้น เขารีบรับสายอย่างรีบร้อน คุยไม่กี่คำก็วางสาย แล้วหันไปมองเหมที่ยืนร้องไห้ตรงหน้าเขาอีกครั้ง
หมอกล้วงเงินจากกระเป๋ากางเกงออกแล้วโยนให้เหมปึกหนึ่ง
“ไปเอาเด็กออกซะ”
“ผม...ไม่”
“ถ้าไม่เอาเด็กออก ก็อย่าเอาหน้าเธอมาให้ฉันเห็นอีก ฉันจะไม่รับเด็กในท้องเธอเป็นลูกของฉัน และอย่าคิดเอาลูกมาเรียกร้องอะไรจากฉันในภายหลัง ถ้าเธอสร้างปัญหาให้ฉัน...ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่”
Guest
