สุดมือสอยจึงต้องปล่อย
ความหวัง ความฝัน ความพยายามสุดกำลัง
สุดท้ายผลตอบแทนไม่ใช่หัวใจ ทว่าคือความว่างเปล่า
ไม่ว่าทำดีแค่ไหน แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่พายุต้องการ
ใบสมรสไม่ต่างจากโซ่ตรวนที่เขาอยากหลุดพ้น
สี่ปีที่เขาทนอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยา
สี่ปีที่เธอหวังว่าจะแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกชายหนุ่มได้สักนิด
ทว่ากลับไม่..
ชิดใกล้เพียงร่างกาย หัวใจนับวันยิ่งไกลห่าง
ยิ่งฝืนทน ยิ่งฉุดรั้ง สายตาที่มองกันยิ่งมากด้วยความเกลียดชัง
“ที่ผ่านมาพี่พายุเคยรักพายบ้างไหมคะ”
“ไม่เคย”
คำตอบที่ได้รับไม่ต่างจากที่คิด น้ำตาไหลหยดรดรินลงตรงตำแหน่งหัวใจ ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริก กระนั้นดาหลายังพยายามฝืนยิ้มจนได้ เธอตัดสินใจเอ่ยในสิ่งที่เคยกลัวที่สุดออกไป “ถ้างั้นเราไปหย่ากันไหมคะ”
“..ว่าไงนะ” เมื่อครู่พายุคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป
“พายจะหย่าให้พี่ค่ะ เราไปหย่ากันนะคะ”
พายุนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนเอ่ยถาม “คิดดีแล้วใช่ไหม”
“สิ่งที่พี่พายุต้องการที่สุดคืออิสระ ถือว่าพายให้พี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายแล้วกันนะคะ” เพราะจากนี้ไป เธอและเขา เราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก
___
โทนเรื่อง | หม่น เศร้า
พ่อพายุ แม่พาย น้องแพนเตอร์
“แมะ”
คำสั้นๆ ที่เด็กคนนั้นเรียกเธอในความฝัน กลิ่นน้ำนมที่ยังติดอยู่ปลายจมูก ทำไมกัน ทำไมในความรู้สึกถึงได้สุขนัก แต่ในขณะเดียวกันก็เจ็บปวดเจียนจะขาดใจ
“แพนเตอร์” ดาหลาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดผ่านริมฝีปากออกไป เธอนั่งฟังพายุคุยกับลูกชายไปเรื่อยๆ เสียงเจื้อยแจ้วที่เจือไว้ด้วยความสดใสทำให้หัวใจที่แห้งผากได้รับการเติมเต็ม “หนูเป็นลูกใคร หรือหนูจะเป็นลูกแม่”
___
* ไม่มีนอกกาย *
___
E Book พร้อมดาวน์โหลด ที่ mebmarket.com
ติดตามข่าวสารนิยายเพิ่มเติมได้ที่..
Fanpage : Monchan มนต์จันทร์