‘วรุต’ อายุ 40 ปีพอดี ในตอนที่ตัดสินใจทำตามความปรารถนาในก้นบึ้งหัวใจที่ซุกซ่อนไว้มาหลายปี
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าตามหลัง ‘สองแม่ลูก’ ไปจนทัน ก่อนเอ่ยเรียกใครคนนั้นเสียงสั่นไหว
“มะลิ ให้พี่ช่วยนะ"
อีกฝ่ายเพียงยืนนิ่ง ประกายในดวงตากลมโตไหววูบ แต่กลับไม่ได้ตอบรับคำช่วยเหลือ
วรุตไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการจดจำ เขาคลี่ยิ้ม เอื้อมมือไปช่วยถือตะกร้าหวายที่หญิงสาวถือไว้ในมือซ้าย
“สบายดีไหม”
มือขวาของ ‘มัลลิกา’ จับจูงมือน้อยของเด็กหญิงร่างเล็กมัดผมแกละสองข้าง แก้มยุ้ยแดงเรื่อ
ดวงตากลมโตละม้ายมารดาของแกเบิกมองเขาตาแป๋ว
หัวใจดวงเดิมของสารวัตรหนุ่มอ่อนยวบ ยอบกายลงตรงหน้าเด็กหญิง
ระบายยิ้มอ่อนโยนพลางถามเสียงทุ้มนุ่ม
“หนูชื่ออะไรคะ”
เขาพยายามยิ้มอย่างที่ตนคิดว่าอ่อนโยนที่สุดให้เจ้าตัวเล็ก
เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มหวานตอบ มือที่จับจูงมารดาแกว่งไปมาพลางตอบ “มีนาค่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยชื่อมีนา…
“ชื่อเพราะจังเลยค่ะ คุณ… คุณลุงชื่อวรุต หนูเรียกลุงรุตก็ได้ค่ะ”
เจ้าตัวเล็กขัดเขิน ซุกหน้ากับต้นขามารดา แอบมองมาพร้อมยิ้มสดใส
วรุตคลี่ยิ้มกว้างตอบเด็กหญิง ก่อนจะเงยหน้ามองมารดาของเด็กหญิง
ดวงตาคมกล้าทอประกายสะท้อนความคิดถึงอย่างไม่อาจปิดบัง
ริมฝีปากหนาสีเข้มขยับเอ่ยเสียงพร่าสั่นเจือความรู้สึกหลากหลายในนั้น
“พี่ยินดี… ยินดีที่ได้เจอมะลิอีกครั้ง…”
ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ใครคนหนึ่งก็ยังฝังลึกในความทรงจำไม่มีวันจางหาย…
คนคนนั้นก็คือเธอ… รักแรก และรักเดียวของเขา
มัลลิกา เอื้อไพบูลย์
Guest
