🌸 E-Book #เพียงใจที่ถูกเมิน จัดโพรฯ 129.- ที่ MEB 🌸
(32 ตอน + ตอนพิเศษ 2 ตอน จำนวน 90,000 กว่าคำ)
(แฟน ๆ ธัญวลัยรอ E-Book อีกแป๊บนึงนะคะ ^^)
📌 เข้าเว็บ MEB ค้นหาคำว่า "เพียงใจที่ถูกเมิน" หรือ จิ้มลิงก์ตรงนี้ค่ะ 📌
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNjUzMTE0OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjMwMDExOSI7fQ
หัวใจที่มอบให้ไปกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่ถูกเมิน
การเดินหันหลังจากลาในวันนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจน
ว่าเขาไม่ต้องการทั้ง ‘เธอ’ และ ‘ลูก’
การที่เขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง
จึงไม่จำเป็นต้องได้รับการเหลียวแลจาก ‘เธอ’ และ ‘ลูก’ เช่นกัน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอฝากนิยายรักเคล้าดรามาเรื่อง “เพียงใจที่ถูกเมิน” ด้วยนะคะ
เรื่องนี้ #ไม่มีนอกกายนอกใจ และ #มีเด็ก
เป็นการบอกเล่าความสัมพันธ์ของ “โอบ โอบบุญ” และ “ขิม มนรดา”
ก่อนจะมีเหตุให้ต้องสะดุดหยุดลงเพราะ…?
ฝากกดติดตามนามปากกา กดหัวใจ เพิ่มนิยายเข้าชั้น
และคอมเมนต์ให้กำลังใจกันเหมือนเดิมนะคะ
(E-Book มาเร็ว ๆ นี้ค่ะ)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
น้ำจิ้ม 1...
“เราเลิกกันเถอะ”
ข้อความสั้น ๆ เปรียบเหมือนคมดาบฟาดฟันลงตรงกลางใจ เฉือนก้อนเนื้อในอกจนแหว่งวิ่นไม่มีชิ้นดี คำพูดนั้นสะท้อนก้องไปมาราวเสียงของปีศาจ ทว่าคนที่พูดมันออกมาแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด
ก้อนสะอื้นแล่นกระจุกบริเวณลำคอตีบตัน แม้แต่เรี่ยวแรงจะกลืนน้ำลายยังแทบไม่มี มนรดาได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลดั่งสายเลือดที่ทะลักจากความปวดร้าว ถ้อยคำสั้นเพียงนิดแต่กัดกินหัวใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่
เธอรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสอดมือสองข้างสวมกอดเขา ซบใบหน้ากับแผ่นหลังจนเสื้อยีนสีฟ้าเปียกชุ่ม
“ถ้าขิมทำอะไรให้พี่โอบไม่พอใจ ขิมขอโทษ แต่เราไม่เลิกกันได้ไหม ขิมรักพี่โอบ ขิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่”
คนที่ยืนนิ่งราวหุ่นขี้ผึ้งจับข้อมือบางออกจากเอว หมุนตัวกลับมาช้า ๆ มองหน้าคนที่เพิ่งถูกบอกเลิกด้วยสายตาเย็นชา
“แต่พี่ไม่ได้รักขิม ไม่อยากอยู่กับขิม”
“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม” เสียงของเธอดังขึ้นยามเอ่ยถาม “พี่โอบมีคนอื่นใช่ไหม บอกมาสิว่าพี่โอบมีคนอื่น”
กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีแผงอก นาทีนี้สติของมนรดาขาดผึง อารมณ์กรุ่นโกรธปนเปกับความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เธอเผลอทำรุนแรง อีกฝ่ายจึงคว้าข้อมือเธอยันออกจนร่างเล็กล้มก้นกระแทกพื้น
โอบบุญตกใจที่เป็นฝ่ายทำให้เธอเจ็บ แต่เขาก็ต้องข่มจิตใจไม่ให้ยื่นมือเข้าช่วย ปล่อยเธอนั่งฟูมฟายอยู่อย่างนั้น พร้อมตวาดกลับไปด้วยเสียงดังสนั่น
“ใช่! พี่มีคนอื่น พี่มีโลกสองใบ แต่ตอนนี้พี่อยากมีโลกใบเดียว และโลกของพี่ต้องไม่มีขิม เพราะพี่ไม่ได้รักขิม”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
น้ำจิ้ม 2...
“ปากดี พี่ไม่คิดเลยนะว่าสี่ปีที่ผ่านมาจะทำให้ขิมเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“ไม่ต้องถึงสี่ปีหรอกค่ะ แค่ไม่กี่เดือนคนเรายังเปลี่ยนกันได้ หรือพี่โอบว่าไม่จริง”
“อย่ามาปากเก่งกับพี่”
“ขิมไม่ได้ปากเก่ง ก็แค่พูดความจริง พี่โอบรับไม่ได้เหรอคะ”
“อวดดี” โอบบุญสาวเท้าเข้าไปใกล้ ขณะที่หญิงสาวถอยหลังเล็กน้อย “แล้วที่เลือกมาฝึกงานที่นี่ คงรู้สินะว่าพี่จะมาทำงานที่นี่ อย่าบอกนะว่ายังตัดใจจากพี่ไม่ได้”
“อย่าสำคัญตัวผิดเลยค่ะ เราก็แค่คนเคยรู้จักกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ที่ขิมมาฝึกงานที่นี่ก็แค่เรื่องบังเอิญ”
คำว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มเดือดดาลอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งได้เห็นแววตาที่เคยใสซื่อและมีเขาอยู่ในนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไร้วี่แววของคนเคยรักกัน ยิ่งทำให้หัวใจปวดหน่วงขึ้นมาเฉย ๆ
โอบบุญยังคงถือวิสาสะก้าวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบจรดหน้าผากมน ได้กลิ่นกายหอมกรุ่นจากหญิงสาวที่เคยชิดใกล้ ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงคืบเดียว เธอเบี่ยงตัวหลบแล้วยื่นมือไปจับบานประตู แต่ถูกมือหนากระชากกลับ มืออีกข้างของเขายันประตูปิดสนิทพร้อมกับกดสวิตช์ไฟจนทั้งห้องมืดมิด
และในวินาทีนั้นเองเขาก็โน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากเข้ากับคนปากดี ความคิดถึงที่มีพลังมหาศาลเล่นงานเขาจนไม่อาจถอนตัวได้เลย ไม่นึกว่าการกลับมาเจอกันครั้งนี้จะทำให้โอบบุญหลงลืมสิ่งที่เคยกระทำและคำพูดที่เคยพร่ำบอกอีกฝ่ายจนหมดสิ้น ความหน้ามืดตามัวผลักให้เขาทำในสิ่งที่ไม่สมควร กระทั่งรู้สึกว่ามีแรงขบกัดที่ปากตัวเอง
“โอ๊ย!” สองมือที่สอดประคองซอกคอขาวย้ายมาจับริมฝีปาก แตะดูจึงรู้ว่ามีเลือดไหลซิบ เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดัน “กล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับพี่”
“ก็พี่โอบทำทุเรศกับขิมก่อนทำไม”
“แค่จูบเนี่ยนะทุเรศตรงไหน เมื่อก่อนเราทำมากกว่านี้อีก”
“ก็ทุเรศตรงที่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พี่โอบก็ยังทำ”
“พูดแบบนี้เหมือนอยากกลับมาเป็นอะไรกับพี่อีก คงคิดถึงพี่มากสินะถึงพูดย้ำแต่คำนี้”
“น่าเกลียด”
“คำก็น่าเกลียด สองคำก็ทุเรศ ไอ้คนทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่มันเคยเป็นผัวขิม”
Guest
