วายุสูญเสียการมองเห็นจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน เพราะปมในอดีตทำให้เขาปฏิเสธเข้ารับการรักษาดวงตา ทั้งๆที่มีโอกาสหายเป็นปกติ แม้โอกาสนั้นจะน้อยนิดก็ตาม ที่ผ่านมาครอบครัวของเขาได้จ้างทั้งหมอ ทั้งนักจิตวิทยา มาคอยดูแล เพื่อโน้มน้าวให้เขาไปรักษาตัว แต่ก็ไม่เป็นผล ... ชายหนุ่มเลือกที่จะขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง
แพรวไหมถูกจ้างให้มาดูแลวายุอย่างใกล้ชิด หน้าที่หลักๆของเธอก็คือ ... ทำอย่างไรก็ได้ให้เขายอมไปรักษาดวงตา
ตัวอย่าง
"แกร็ก" (เสียงลูกบิดประตู)
ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายผู้เป็นเจ้าของห้อง
เรียวปากบางอ้าค้างนิ่ง “โอ้... แม่เจ้า หล่อฟ้าประทานชัดๆ” แพรวไหมพึมพำอยู่ในลำคอ ผู้ชายตรงหน้ารูปร่างสูงกำยำ ผิวสีแทน อกผายไหล่ผึ่ง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หล่อคมเข้ม แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายาวกระเซิง ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดน้อยลงเลยแม้แต่นิด เหนือสิ่งอื่นใดตอนนี้ร่างกายเขามีเพียงกางเกงนอนขายาวสีดำ
... นี่ใช่ไหมที่ใครๆ เรียกว่าบอดตาใส เพราะดูยังไงก็เหมือนคนตาปกติ เธอยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเขา พบว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนองกลับมาเลย
“ฉันรู้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้...แพรวไหม”
น้ำเสียงแข็งกระด้างแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจของเขา ทำให้แพรวไหมรู้สึกเกร็งประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “สวัสดีค่ะคุณวายุ ฉันแพรวไหม ...แพรวจะมาดูแลคุณค่ะ”
“ไม่จำเป็น ไสหัวไป...ฉันไม่ได้ป่วย ฉันไม่ได้ติดเตียง!!!” ชายหนุ่มตวาดใส่เธอเสียงดังลั่นด้วยความโมโห
“แพรวรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นผู้ป่วยติดเตียง”
“ฉันไม่ต้องการนักจิตวิทยาบ้าบออะไรทั้งนั้น… มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย! ฉันไม่ต้องการรักษาตัว ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!!” เขาตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว ใบหน้าหล่อคมแดงก่ำเพราะความโกรธ
“แพรวไม่ใช่นักจิตวิทยา ห่างไกลจากคำนั้นมาก…แสดงว่าคุณดินยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับคุณสินะ” แพรวไหมทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เธอกำลังคิดหาวิธีออกจากมุม
“_” เขายกสองแขนขึ้นมากอดอก
“แพรวถูกจ้างมาช่วยงานบ้านป้าบัวตอง พ่วงหน้าที่ดูแลคุณด้วย ไม่ได้เป็นนักจิตวิทยาอะไรทั้งนั้น”
“งั้นก็ไปทำงานบ้านซะ อย่ามายุ่งกับฉัน!”
ปัง!
แพรวไหมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อถูกวายุปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง แบบนี้คงต้องถอยทัพกลับไปตั้งหลักใหม่
Guest
