“อะ...อึก”
ฉายชัดว่าคนที่นอนอยู่หลังม่านพยายามกลั้นเสียงครวญครางเอาไว้อย่างสุดกำลัง และนั่นทำให้จ้าวซีฮั่นถึงกับเผลอหยักยิ้มที่มุมปากราวกับพึงใจกับปฏิกิริยาที่นางตอบสนองต่อสัมผัสของเขา
“ร้องออกมาเถอะ ข้าจะได้รู้ว่าข้าอ่อนโยนต่อเจ้าเพียงพอแล้วหรือไม่”
ไป๋หลันใบหน้าแดงก่ำ มือเล็กสั่นเทิ้มกำลังอุดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง เมื่อได้ยินสามีพูดเช่นนั้นนางจึงปล่อยมือออก แปรเปลี่ยนเป็นจิกทึ้งฟูกนอนจนยับยู่ หอบหายใจแรงจนทรวงอกกระเพื่อมไหวส่งผลให้ผ้าแพรผืนบางที่ปิดบังเรือนกายส่วนบนเอาไว้ค่อยๆ เลื่อนหลุดออกโดยไม่รู้ตัว