สองตระกูลขุนนางเกลียดชัง
พัวพันการลอบสังหารประมุขของอีกฝ่าย
กระนั้นฮ่องเต้กลับต้องการยุติข้อพิพาทด้วยการให้สองตระกูลเกี่ยวดอง
'หูเส่าหลิง' จึงกลายเป็นหมากบนกระดาน
บุตรสาวลูกอนุปลายแถวถูกโยนเข้าไปให้อีกฝ่ายบดขยี้อย่างไม่ไยดี
เจ้าสาวไร้ค่า...
เขามีนางไว้เพียงเพื่อสืบพันธุ์ราวกับแม่หมูในเล้า เพื่อสนองพระราชโองการขององค์ฮ่องเต้เท่านั้น
+++++++
ดวงตาคมมองไปยังร่องเสียวที่ชื้นแฉะ เมือกใสไหลเต็มง่ามขา บางส่วนก็ไหลเลอะไปตามง่ามก้นซึมลงบนฟูกวิวาห์สีแดงมงคล
“สำหรับเจ้าเล้าโลมเพียงแค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องพิถีพิถันอะไรให้มากความ เพราะเพียงเท่านี้ข้าก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทน”
พูดเพียงเท่านั้นก็จับปลายแท่งทวนใหญ่จ่อไปที่รูสวาทของบุตรสาวศัตรู แล้วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวเขาก็เสียบเข้าไปอย่างแรงจนมิดลำ
สวบ!
“...”
เจ็บปานว่าร่างถูกฉีกทึ้งกระนั้นหูเส่าหลิงไม่ร้องออกมาสักแอะ นางกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่นจนเลือดห้อ มือเล็กจิกลงบนฟูกนอนจนเล็บหัก ร่างของนางสั่น ใบหน้าเริ่มซีด แต่นางกลับไม่เอื้อนเอ่ยร้องขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายแม้เพียงครึ่งคำ
ในขณะที่ถางเล่อถงกัดฟันกรอดด้วยความปวดหนึบคับแน่น ร่องสวาทแคบชื้นบีบรัดจนเขาแทบคลั่ง รับรู้ได้ว่าแท่งทวนทะลุผ่านเยื่อบางๆ ของอิสตรีจนฉีกขาด
‘เป็นไปได้อย่างไร หญิงแพศยาสกุลหูบริสุทธิ์งั้นหรือ’
หัวสมองหมุนคว้างด้วยความงุนงงสับสน แต่นั่นแหละทุกอย่างล้วนเป็นไปได้เสมอ หากนางเพียงใช้แค่มารยาหญิงและคำหวานอาบยาพิษล่อหลอกลวงชาย โดยที่ชายพวกนั้นไม่อาจได้หลับนอน เหตุนี้เองชายเหล่าบุรุษจึงได้คลุ้มคลั่งต้องการตัวนางกันนักหนา
พรหมจรรย์ของหญิงร่าน!
สกปรก!
ไร้ค่า!
จังหวะที่แม่ทัพถางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวาน เห็นเหงื่อเม็ดโตที่ผุดพรายเต็มใบหน้าบ่งบอกว่านางกำลังเจ็บปวดกับขนาดใหญ่ยาวที่เสียบแทงเข้าไปพร่าผลาญพรหมจรรย์อย่างรุนแรง
วูบหนึ่งในหัวใจนั้นรู้สึกสงสาร แต่เมื่อคิดว่านางคือบุตรสาวของศัตรูที่ทำให้บิดาของเขาต้องจบชีวิตลงด้วยความทุกข์ทรมาน เขาก็สลัดความรู้สึกสงสารทิ้งไปจนหมดสิ้น ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างดูแคลนหวังให้อีกฝ่ายเจ็บปวดทั้งกายและใจ
“สำออย! แค่นี้เจ็บงั้นหรือ เจ้าคงไม่รู้สินะว่าสกุลถางต้องเจ็บเพราะสกุลหูมากมายเพียงใด”
Guest
