ดอกไม้สีขาว(จบแล้ว)

ดอกไม้สีขาว

“เลิกหลอกตัวเอง...”

น้ำเสียงเย็นชาเรียบนิ่งออกมาจากริมฝีปากหยักค่อนข้างคล้ำจากการสูบบุหรี่จัด นัยน์ตาคมเรียวเหลือบมองร่างเล็กของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้และถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือก ตอนนี้เจ้าหล่อนนั้นก็จ้องตาเขาไม่กระพริบ นัยน์ตาเปล่งประกายนั้นที่มองมาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง ...เขารู้! เธอเกลียดเขา แต่แล้วยังไงล่ะ!? คนอย่างเขาไม่เคยสนใจอะไรอยู่แล้ว

“โลกที่เธอนั้นเป็นส่วนหนึ่งมันไม่ได้สวยงาม...”

เขาหยุดพูด และยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้าสวยของเด็กสาว เขามองริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันของเธอ เจ้าหล่อนคงกำลังไม่พอใจ แต่อย่างไรก็ตาม! เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ...มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อย ๆ หากแต่มันก็ช่างเดินไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของเด็กสาวที่ภายในใจอึดอัดจวนจะระเบิดออกมา

“มันสกปรก!”

เสียงนั้นน่ากลัวมันบาดลึก และสั่นสะท้านเข้าไปในหัวใจคนฟัง ควันสีขาวพวยพุ่งสู่ด้านบนเรื่อย ๆ และจางหายไป เขาไม่สนใจแม้เด็กสาวแสดงท่าทีรังเกียจด้วยการยกมือขึ้นปิดจมูก

“โสโครก!”

น้ำเสียงนั้นถูกเปล่งออกมาอีก เขาจงใจปั่นประสาทเธอ นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าสวยอย่างไม่วางตา เขาเผยยิ้มออกมา มันช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจและน่าสะอิดเอียดสำหรับเธอ หากเธอก็จ้องมองเขา! แต่นั่นก็เพื่อจะรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป หากเขายังคงนิ่งเงียบ และสูบบุหรี่ต่อไปเรื่อย ๆ กระทั่งเขาดับมวนบุหรี่ที่ใกล้หมดลงบนที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลรูปทรงสวย และนัยน์ตาคมนั้นยังคงจ้องมองเธออยู่

“ฉันว่า...”

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมเปล่งออกมาอีกครั้ง เขาแสยะยิ้มชวนขนลุกเกรียว ชายหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปหยิบวัตถุบางอย่างขึ้นมาและเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่เริ่มหวาดกลัวอีกครั้ง หญิงสาวจ้องมองวัตถุสีเงินสะท้อนแสงไฟวาววับอย่างไม่วางตา นัยน์ตาเปล่งประกายเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอส่ายหน้าปฏิเสธ! แต่น่าเสียดายที่คนอย่างเขาไม่คิดจะฟังคำอุทธรณ์จากใครทั้งสิ้น

“เรามาสกปรกด้วยกันเถอะนะ...พอวา!!”