คำโปรย
"ชีวิตบัดซบของข้าในเมื่อเจ้าเป็นผู้สร้างทั้งหมดเช่นนั้นก็ไปใช้ชีวิตเองเสียเถิดหลินอันอันข้าขอให้เจ้าทุกทรมารเช่นข้าและไม่ตายดี"
คำสาปแช่งที่เฉินหย่งเล่อตัวละครที่อยู่ในนิยายกล่าวสาปแช่งนักเขียนนิยายเช่นนางยังคงดังก้องอยู่ในหัว หลินอันอันนักเขียนสาวผู้ถูกคำสาปจากตัวละครในนิยายที่นางเขียน จนต้องเข้ามาอยู่ในนิยายใช้ชีวิตเป็นเฉินหย่งเล่อภรรยาของตัวร้ายที่ต้องตายด้วยน้ำมือของสามี เพราะอยากมีชีวิตรอดนางจึงคิดที่หย่า
"ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน"
".........."
"ข้าอยากหย่ากับท่าน"
เพล๊ง!!!!
ตะเกียบในมือของเฉินเทียนอี้ถูกปาลงไปบนโต๊ะจานที่ใส่อาหารแตกเพราะแรงกระแทก หมดแล้วความอดทนทั้งหมดของเขาที่มีหย่าหรือนางพูดแบบนี้มากี่ครั้งกันหลอกให้เขาทำทุกสิ่งที่นางต้องการแล้วก็ทำเป็นจำคำพูดตัวเองไม่ได้
"เจ้าบ้าพอหรือยัง หย่งเล่อ"
"นี่อาหารดี ๆ เสียหมดแล้วถ้าโมโหก็ไม่ควรลงกับอาหารสิ"
เฉินเทียนอี้มองสตรีตรงหน้าที่ต่อว่าเขาด้วยความอวดดีเขายืนขึ้นก่อนจะอุ้มนางขึ้นทันที เฉินหย่งเล่อกรีดร้องออกมาพรางดิ้นขัดขืนไปมา เฉินเทียนอี้อุ้มนางออกมายืนริมสระบัว ก่อนจะ..
"เจ้าบ้าไปแล้วหรอวางข้าลง ไอ้คนฉวยโอกาส ปล่อยข้า!!!"
ตู้ม!!!!!
เฉินเทียนอี้ที่ยืนอยู่ริมน้ำเขามองเฉินหย่งเล่อที่ถูกโยนลงน้ำ รอยยิ้มชวนขนลุกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา หยวนอิงลูกน้องคนสนิทของเฉินเทียนอี้วิ่งมาอย่างร้อนรนเมื่อเห็นการกระทำของผู้เป็นนาย เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายยังคงยืนนิ่งเขาจึงตัดสินใจจะลงไปช่วย
"ข้าสั่งให้ช่วยหรือ? นางตกน้ำจนอวดดีเช่นนี้ไม่ใช่หรือไงเช่นนั้นก็โยนลงน้ำอีกทีจะได้กลับมาเชื่อฟังเช่นเดิม"
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีการอ้างอิงจากบุคคลใดในชีวิตจริง เนื้อหามีคำหยาบคายค่อนข้างมาก
เนื้อหาบางตอนมีการกระทำที่ไม่เหมาะสม ไม่แนะนำให้ทำตามอย่างมาก
รบกวนผู้อ่านใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องสั้นนะคะ
Guest
