เรื่องราวนี้เป็นของอัลฟ่ายีนเด่นผู้สูงสง่าปกครองตนอยู่บนยอดพีระมิดและโอเมก้ายีนด้อยผู้แสนต้อยต่ำ ทว่าโอเมก้าตัวน้อยอย่าง “ลูกพีช” กลับดูสดใสมีความสุขแตกต่างกับคนที่ใครๆ ก็กล่าวอ้างว่าเป็นผู้ที่เพียบพร้อมและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสมบูรณ์แบบทั้งกายภาพ สรีระ รวมไปถึงความคิดและสมองอันชาญฉลาดกว่าชนชั้นใดอย่าง “ราเชน”
แรกเริ่มเดิมทีไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ราเชนจับจ้องไปที่พนักงานคนนี้อย่างผิดวิสัย เมื่อจับจ้องก็อยากจะพบเจอมากขึ้นเขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนตัวเล็กมาอยู่ในสายตา จนกระทั่งการกระทำนั้นส่งผลให้ดวงตาคู่สวยต้องมีน้ำตาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเพราะคิดไปว่าถูกเจ้านายรังเกียจรังงอนเสียแล้ว เมื่อนั้นเองเขาจึงตระหนักได้ว่าการกระทำของตนนั้นผิดมหันต์
“…ฮึก ทำไมคุณราเชนถึงดุแค่ผมตลอด ผมทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่ชอบผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เฮ้อ มานี่มา”
“อึก ฮื่อ”
“ร้องให้พอเถอะ…ฉันอยู่ตรงนี้”
Guest
