สยบรักคู่หมั้นตัวร้าย
ผู้เขียน ประกายฟ้าแพรวแสงสีทอง
All rights reserved.
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์ ทำซ้ำ ดัดแปลง ห้ามลอกเลียนแบบ
เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
*******************
ตัวอย่าง
“จะออกไปไหนเมศวร์ ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก ป้าสำลีกำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่นะ” คุณศศิภาถาม เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กเดินผิวปากออกมาจากบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่งเนื้อแต่งตัวเหมือนกำลังจะออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่อย่างไรอย่างนั้น
“ไปเที่ยวตามประสาผู้ชายสิครับแม่” ตอบหน้าตาเฉย
“เมศวร์ แม่ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเรามากนักหรอกนะ” หญิงสูงวัยมองลูกชายด้วยสีหน้าอึดอัดแววตาเต็มไปด้วยความหนักใจ
ปรเมศวร์เพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอฟังว่ามารดาจะบ่นอะไรให้เขาอีก
“ออกไปเที่ยวไม่ติดบ้านแบบนี้ หนูพลอยจะคิดอย่างไร?” คนเป็นแม่ว่าอย่างเหลืออด
ตั้งแต่ลูกชายหมั้นกับลูกสาวเพื่อนมาสองปีกว่าๆ นางก็ไม่เคยเห็นอีกคนทำหน้าที่คู่หมั้นเลยสักครั้งเดียว แถมยังออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่ควงหญิงไม่ซ้ำหน้าอีกต่างหาก
“คู่หมั้นที่ผมไม่ได้เลือก คู่หมั้นที่ผมไม่ได้รักนั้นเหรอครับ?” น้ำเสียงดุดันขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมฉับพลัน
“หนูพลอยดีไม่มีที่ติ แถมยังรักและเอาใจใส่แกทุกอย่าง” คุณศศิภามองหน้าลูกชายอย่างไม่เข้าใจ ว่าที่สะใภ้เล็กของบ้าน คุณสมบัติเพียบพร้อมทุกประการ ทั้งสวยและเก่ง มารยาทก็งาม มันยังจะเอาอะไรอีก
“คุณแม่ฟังให้ดีนะครับ ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับยัยแม่ชีหน้าจืดเด็ดขาด ที่ผมยอมหมั้นกับหล่อนก็เพราะไม่อยากมีปัญหากับคุณปู่เท่านั้นเอง”
ปรเมศวร์ไม่เคยเห็นด้วยกับการหมั้นหมายในครั้งนี้ เขาถูกผู้ใหญ่บีบบังคับ
“เมศวร์!”
“ถ้าไม่ใช่ลูกสาวอากิตติ ผมคงถอนหมั้นไปนานแล้ว”
ปรเมศวร์รู้ดีว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกันมากเพียงใด แถมพ่อเขายังเป็นเพื่อนรักกับพ่อเธอ
“เมศวร์!” คนเป็นแม่ได้แต่ทวนชื่อลูกชายด้วยความโมโห
“ผมรอให้ยัยแม่ชีหน้าจืดถอนหมั้นอยู่นะครับเนี่ย เป็นอิสระเมื่อไหร่ผมจะปิดโรงแรมฉลองทันที”
หญิงสูงวัยได้แต่ยืนอ้าปากค้าง นางคิดหาคำด่าไม่ทัน
“ผมจะไม่คุยเรื่องนี้อีกแล้วนะครับแม่ คืนนี้ผมจะค้างที่โรงแรมเลยนะ” พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปด้วยท่าทีหงุดหงิด
พลอยดาวที่ยืนหลบอยู่หลังพุ่มไม้พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทว่าน้ำตายังไหลออกมาเป็นทาง ทั้งๆที่รู้มาตลอดว่าเขาไม่เคยอยากมีพันธะด้วย แต่เธอก็ยังเจ็บอยู่ดี