"หมอเหล็ก" มั่นใจว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีให้กับ "บุษย์" คือความรัก หาใช่เห็นหล่อนเป็นของเล่นของชั่วคราวเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาไม่ และยิ่งเธอหายไปเขาก็ยิ่งรู้ว่า "ขาด" เธอไม่ได้
++++
“หมอเหล็กจะทำอะไรคะ” เธอถามเขาเสียงสั่นพร้อมกับสบจ้องดวงตาของบุรุษเหนือร่างแล้วก็เบิกตากว้างแล้วถามต่ออีกเมื่อเห็นโหนกแก้มที่แตกช้ำของคนตัวโต “พ่อของหมอทำอีกแล้วเหรอคะ” สองมือน้อยโอบประคองหน้าหล่อทรงเสน่ห์พร้อมกับลูบจับแผลที่แตก
อือ!
เขาครางตอบแล้วก็พลิกร่างน้อยขึ้นมานอนคร่อมทับตนเองแทน
“ทำแผลรึยังคะ ทำไมถึงโดนได้คะหมอเหล็ก” เป็นแบบนี้ทุกครั้งยามเขากลับบ้านไปมักโดนพ่อทำร้ายให้มีแผลมาตลอด
“ไม่! ทิ้งไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวมันก็หายเอง”
“เจ็บไหมคะ?” มือน้อยลูบไล้เบาๆ ตรงแผลที่แตกพร้อมถาม และก็รู้ทันทีว่าทำไมหนุ่มใหญ่ถึงอยากเจอตน
“นิดหน่อย แต่เจ็บตรงนี้มากกว่า” เขาจับมือน้อยของหล่อนที่ลูบไล้แผลตนมากุมที่อกซ้าย
“เดี๋ยวบุษย์ทำแผลให้นะคะ ถ้าไปตรวจคนไข้แบบนี้มีหวังได้ถูกมองแน่” หล่อนบอกเขา
“เมื่อเช้าคนก็มองและสงสัยอยากรู้ว่าหน้าฉันไปโดนอะไรมา แต่ช่างเถอะ ใช่ว่าจะเห็นกันครั้งแรกสักหน่อย”
บุษย์ไม่พูดตอบกลับ เธอโอบกอดคนใต้ร่างแน่นและเหล็กเองก็รู้ว่าตอนนี้สาวน้อยกำลังสงสารตน เขาโอบกอดรัดคนเหนือร่างแน่นแล้วหลับตาซึมซับความอบอุ่นที่เจ้าหล่อนส่งผ่านอ้อมแขนเล็กๆ ให้ตนเอง ตอนนี้ในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองและเสียงเต้นของหัวใจเท่านั้นที่ทำงาน
++++
“ขอฉันอุ้มน้องแพมได้ไหมบุษย์ ให้อุ้มและดูหน้าลูกแบบละเอียดได้ไหม” เขาไม่สนใจว่าหล่อนจะขับไล่ไสส่งตน เขายืนยันจะอยู่ซะอย่าง
“ถ้าได้อุ้มลูกแล้วจะกลับใช่ไหมคะ หากไม่ก็ไม่ต้องแตะต้องน้องแพม”
“ไม่กลับ ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะได้ออกจากโรงพยาบาล”
“งั้นก็เชิญอยู่แบบไร้ตัวตนเถอะค่ะ และอย่าหวังว่าจะได้แตะต้องลูกของบุษย์” เธอกระชับแขนที่กอดอุ้มลูกน้อยแน่นอย่างหวงแหน
Guest
