“ชื่ออะไรคะ?”
“น้ำทิพย์ จงรัชตะวิบูลย์”
“มาสมัครงานที่นี่เพราะอะไรคะ?”
“บริษัทที่โด่งดังระดับประเทศ ใครบ้างล่ะคะ ที่ไม่ต้องการจะเข้ามาทำงาน”
“อา... ฉันว่าคุณตอบไม่ค่อยตรงคำถามนะคะ”
“ต้องการให้ดิฉันตอบแบบไหนล่ะคะ เพราะบริษัทคุณโด่งดัง การก็แข่งขันสูง ก็ไม่เสียหาย ถ้าฉันจะมาลองสมัครงานที่นี้”
....................................................................................................
“นี่มันเด็กอะไรเนี่ย ก้าวร้าวซะไม่มี” ลูกเกดเมทินีหัวหน้าบริษัทสถบด้วยทำเสียงที่หงุดหงิดหลังจากที่ได้ฟังการให้สัมภาษณ์ผ่านทางคลิปเสียงที่คุณเลขากวางได้แอบอัดไว้ขณะสัมภาษณ์
“พี่ลูกเกดว่ายังไงคะ”
“ใจพี่ พี่อยากให้เขาเข้ามาทำงานใจจะขาด ผลงานของเขาดีมาก น้ำทิพย์ เป็นดีไซน์เนอร์ที่ไปได้ไกล แต่คำพูดคำจาของเขาทำให้พี่คิดว่า เขายังไม่เหมาะกับบริษัท อันดับ 1 ในเมืองไทย คริส กับ พลอย ว่ายังไง“
“ขอบายค่ะพี่เกด พลอยไม่ชอบคนก้าวร้าว“เฌอมาลย์มองโปรไฟล์ของน้ำทิพย์แล้วส่ายหน้าเบาๆ ให้รับรู้ถึงความคิดที่ไม่เห็นด้วย หาก เด็กคนนี้จะเข้ามาทำงานในบริษัท
“ คริส ขอค่ะ “ เสียงแหบมีสเน่ห์กล่าวขึ้นมาทันใด
“พี่คริสแน่ใจหรอคะ?” เลขาของคุณลูกเกดถามซ้ำ เพื่อย้ำในสิ่งที่คริสต้องการจะบอก
“คริสแน่ใจค่ะ เด็กคนนี้ คริสจะจัดการเอง” เสียงแหบมุ่งมั่นกล่าวตอบพร้อมมองตรงไปทาง บอสใหญ่ ให้อนุมัติสิ่งที่พูดไป
“ในเมื่อคริสบอกแล้ว ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนี้น้ำทิพย์จะเป็นแค่เด็กฝึกหัดที่คริสต้องดูแล น้ำทิพย์เป็นเด็กของคริสแล้ว คริสต้องสอนเขาในเวลา 1 เดือน แล้วหลังจากนั้น พี่จะทดสอบเขา ถ้าผ่านคือ เขาจะได้เข้ามาทำงานที่นี้ แต่ถ้าไม่ she’s out“ ศิรินพยักหน้ารับเพื่อเป็นการรับรู้ เฌอมาลย์ได้แต่มองด้วยความคิดที่ไม่เห็นด้วยอยู่ลึกๆ แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้
“สรุป คุณน้ำทิพย์ได้เข้ามาแล้วใช้มั้ยคะ? งั้นกวางติดต่อกลับไปหาเขาเลยนะคะ”
“จ้ะกวาง แล้วบอกเขาด้วยนะ ว่าเริ่มฝึกงานพรุ่งนี้ ห้ามสาย ห้ามขาด” หัวหน้าบริษัทย้ำเลขาสาว
“พลอยไม่เห็นด้วยนะคะ แต่ยังไงก็แล้วแต่ทุกคนค่ะ” สายตาและน้ำเสียงของเฌอมาลย์ทำให้รับรู้ได้ถึงความจริงจังและมั่นใจในสิ่งตนคิด
“ดูๆไปก่อนล่ะกันพลอย ยังไงเราก็ยังเอาเขาออกได้อยู่ดี” เมทินีพูดเกลี้ยกล่อมเลขาหัวหน้าฝ่ายออกแบบพร้อมอมยิ้มเล็กๆ เหมือนเธอรู้ว่า ยังไง หัวหน้าฝ่ายออกแบบของเธอ ก็ต้องดูแลน้ำทิพย์ได้อย่างแน่นอน
Cris’s part
จริงๆคริสไม่คิดว่า น้ำทิพย์ จะดูแลยากนะจากที่เคยไปถามไถ่พี่เต้มา แล้วงานของน้ำทิพย์ก็อยู่ในระดับดีมาก ถ้าจะปล่อยเด็กที่มีคุณภาพแบบนี้ไป คงจะไม่แฟร์กับเขาสักเท่าไหร่ แต่ท่าทางพลอยดูไม่ค่อยชอบเขาเลยนะ ครั้งแรกที่กวางส่งโปรไฟล์มาให้ดู ก็เหมือนจะช็อคพอสมควรเลย ตอนนี้ทุกคนก็ทยอยออกจากห้องประชุมกันแล้ว
“คริสคิดอะไรอยู่?” เสียงหวานดังขึ้นจากข้างหลัง …. ฉันว่าแล้วเชียวว่าพลอยด้วยไม่เห็นด้วยง่ายๆ
“พลอย น้ำทิพย์เขาเป็นคนเก่ง ถ้าเราให้เขาออกโดยที่ไม่ให้เขาได้ลองอะไรเลย มันจะแฟร์กับเขามั้ย?”
“แต่ว่า.........”
“ไม่เป็นไรหรอกพลอย คริสจัดการเด็กคนนี้ได้” ฉันยิ้มบางเพื่อลดความกังวลของคนตรงหน้า
“งั้นพลอยกลับแล้วนะ ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไร วันนี้คริสเอารถมา กลับดีๆนะ” ฉันเดินออกจากห้องทำงานแล้วตรงไปที่รถก่อนจะตรงกลับคอนโด
เมื่อถึงคอนโดฉันรีบอาบน้ำ แล้วตรงไปที่เตียงด้วยความอ่อนล้าจากการทำงาน เอนตัวลงนอนก่อนทุกอย่างจะค่อยๆมืดสนิท....
‘หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีอีกวันนะ’
----------------------------------------------------------------------------
กริ๊ง กริ๊ง กรี๊ง กริ๊ง
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นเวลา หกโมงครึ่ง ฉันมักจะตื่นก่อนเวลาทำงานชั่วโมงครึ่ง ฉันมักจะไปถึงที่ออฟฟิศเป็นคนแรกรองจากยาม เพราะว่า แม่เคยสอนไว้ว่า ‘รอเขา ดีกว่าให้เขารอ’ซึ่งฉันก็จำมาจนถึงทุกวันนี้ การเริ่มงานวันแรกของ น้ำทิพย์ หวังว่าเขาจะไม่มาสายนะ
ไม่รอช้า ฉันรีบน้ำอาบแต่งตัว เพราะหากออกหลังจากเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ รถจะเริ่มเยอะ และติดเอามาก ฉันชอบใช้สบู่กลิ่นน้ำผึ้ง มันให้กลิ่นที่หวานหอม หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ดิ่งไปที่ออฟฟิศอย่างเร่งรีบ ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบไปทำไม .... “ถึงออฟฟิศสักที” ฉันลงจากรถแล้วไปแตะบัตรเข้าทำงาน ก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานของตน
“เธอ.....” ฉันตกใจกับผู้หญิงข้างหน้าจนต้องอุทานออกมา
“สวัสดีค่ะ น้ำทิพย์ จงรัชตะวิบูลย์ หรือว่าจะเรียก บีก็ได้”
“สวัสดีค่ะบี.... เอ่อ นี่มันพึ่ง เจ็ดโมงสิบนาที ยังไม่ถึงเวลาเริ่มทำงานเลยนะคะ” ฉันค่อนข้างงุนงงกับการที่บีมาเช้า เพราะตั้งแต่ทำงานที่นี้มา ไม่เคยมีใครมาเช้าได้ขนาดนี้ในการทำงานวันแรก ขนาดฉัน ยังเกือบสายเลย
“ไม่มีใครอยากจะสายในวันแรกที่ต้องทำงานหรอกนะคะคุณ….”
“คริสค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้พูดชื่อตัวเองเมื่อกี้”
“อ้อ คุณนี่เอง คุณกวางบอกว่า คุณเป็นคนรับฉันเข้ามา?”
“อ้อ ใช่ค่ะ” น้ำทิพย์ดูเป็นคนที่จริงจังกับงานพอสมควรเลยนะ ไม่เห็นเหมือนตอนที่ให้สัมภาษณ์เลย
“ขอบคุณนะคะ”บียิ้มโดยไม่มองฉัน
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก”
“เดี๋ยวบีเลี้ยงข้าวคริสเองนะ เรื่องที่คริสช่วยไว้”
“แต่ว่าคริสเต็มใจที่จะช่วย... ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วนะคะ”
“มื้อเดียว หลังเลิกงาน”
“ตกลงนะคะ”บีเลิกคิ้วมองฉัน
“วันนี้?” ฉันถามซ้ำด้วยความงุนงง
“ใช่”
---------------------------------------------------------------------
เอื้ออออ จบแล้วตอนที่หนึ่งง มีความสุข 555555555555
คือฟิคเก่าอยู่ดีๆก็บิน เสียใจ ;----;
จริงเรื่องนี้ตอนแรกๆพี่บีจะดูสุภาพนะคะ แต่พอสนิท เดี๋ยวรู้เลย
ทั้งความs ความ กวนทีน มาแน่นอน 5555555555555
ฝากเม้นต์ด้วยนะคะ ให้กำลังใจไรท์หน่อย ;w; จุ๊บๆ รักทุกคล
Guest
