ร่างของเด็กชายหน้าตาหมือนกัน ยืนอยู่เคียงกัน ใบหน้าทั้งสองเรียบนิ่ง ริมฝีปากเม้มสนิท
“เจ้าชื่ออะไร” บุรุษร่างสูงใหญ่ คิ้วพาดเฉียงเช่นเดียวกันกับเด็กทั้งสองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ข้าเอินอู”
“ข้าเอินอี” เด็กทั้งสองเอ่ยตอบพร้อมกัน และมองสบตาดำสนิทของคนตัวโตนิ่งเฉย ไม่มีท่าทีหวาดกลัวใดๆ ทั้งสิ้น
“เราจะกลับไปหาท่านแม่ของเรา” เด็กชายทั้งสองพูดจบก็เดินหันหลัง หมายจะออกนอกประตูไปทั้งๆ ที่ฝนนั้นกำลังตกหนัก
“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงของท่านแม่ทัพใหญ่ดังขึ้น แต่เด็กทั้งสองเพียงแค่ชะงักเท้าครู่เดียว ก่อนจะก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ใยดี
ทันใดนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ของทหารในชุดดำทั้งสี่ ก็ออกมายืนขวางทางเด็กทั้งสองไว้ จนปิดทางเดินไว้จนมิด
แต่เด็กแฝดทั้งสองหาสนใจไม่ เดินชนทหารที่ขวางนาง แม้จะไม่ได้ทำให้ทหารทั้งสี่สะดุ้งสะเทือน เด็กน้อยทั้งสองก็ยังคงใช้วิธีเดินชนครั้งแล้วครั้งเล่า
“55555” เสียงหัวเราะชอบใจดังกึกก้องแข่งกับเสียงฝน เด็กแฝดทั้งสองหันไปมอง ก็พบชายชราใบหน้าดุดัน อยู่ในชุดจอมทัพเต็มยศ มือข้างหนึ่งถือโล่เหล็กสีเงิน ส่วนมืออีกข้างกุมด้ามกระบี่ที่อยู่ข้างกาย ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า ช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก หากแต่ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มอย่างสุขใจ
“สมแล้วที่เป็นหลานปู่” อดีตจอมทัพเอ่ยเสียงกังวาน และเมื่อทหารทั้งสี่เห็นจอมทัพในชุดเกราะเต็มยศก็พากันคุกเข่าแสดงความเคารพ แม้กระทั่งแม่ทัพใหญ่ที่อยู่ในชุดดำก็ยังต้องคุกเข่าค้อมศีรษะใหญ่ ร่างจอมทัพที่เดินเข้ามาในโถง มีทหารสองนายถือธงสีแดง ปักม้าโจนทะยานชูขาหน้าขึ้นผาดโผนสีดำสนิท
นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงใคร
แต่งเพื่อให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนาน คลายเครียดเท่านั้น
ห้ามลอกเลียน ดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ🙏💗
Guest
