"พี่อยากยกเลิกงานแต่งของเรา” ปรานต์เอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบกันอยู่นาน
ระรินหันไปมองหน้าเขาเพื่อหวังว่าจะได้พบกับแววตาที่บ่งบอกว่าเขาล้อเล่นหรือหากว่ามันเป็นเรื่องจริงก็อยากให้ช่วยอธิบายสักหน่อย
“พี่พยายามรักเธอให้เท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่พี่ทำไม่ได้”
คำอธิบายของเขามันยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากกว่าเดิม
“มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่เป้”
“พี่แค่อยากถอยมาอยู่กับตัวเอง”
“เราคบกันมาตั้งสี่ปี ทำไมถึงเพิ่งอยากถอยเอาตอนนี้คะ” เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บช้ำน้ำใจ
“พี่…หมดรักรินแล้ว พี่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนแต่รู้ตัวอีกทีพี่ก็ไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว”
“พี่ก็เลยจะยกเลิกงานแต่งของเรา” ทั้งที่จะจัดเดือนหน้านี้อยู่แล้ว
เขาไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจอย่างอึดอัด ปรานต์คลึงแหวนที่เรามอบให้กันตั้งแต่สมัยที่คบกันแรกๆ มันเย็นเฉียบแถมยังบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ
“พี่ก็รู้ว่าแม่ของรินคาดหวังกับเรื่องนี้มาก แม่อยากให้รินเป็นฝั่งเป็นฝา”
“พี่ขอโทษที่เป็นผู้ชายคนนั้นให้รินไม่ได้อีกแล้ว”
ระรินน้ำตาหยดแหมะลงบนหลังมือ ปรานต์ปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยเหมือนคนไม่เคยรักกัน
“รินขอให้เรายังจัดงานแต่งเหมือนเดิมแต่ไม่ต้องจดทะเบียนได้มั้ยคะ”
“ริน” ชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่เธอยังเลือกที่จะดึงดันต่อ
“รินขอเวลาแค่หกเดือน ให้รินค่อยๆ บอกแม่เพราะรินกลัวว่าแม่จะเสียใจ แล้วหลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกัน…”
“มันต้องใช้เวลาถึงหกเดือนเลยเหรอ”
“ถ้าแม่เข้าใจ…ก็อาจจะเร็วกว่านั้นค่ะ” ระรินปาดน้ำตาออกอย่างขมขื่น
คนหมดใจอะไรมันก็ดูฝืนไปหมดสินะ
ปรานต์แหงนหน้าถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม แต่เห็นแก่ที่คบกันมานาน งั้นเขาจะช่วยอดทนต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน
แล้วระรินจะได้เลิกหลอกตัวเองสักทีว่าต่อให้ใช้เวลากี่เดือนกี่ปีเขาก็กลับไปรักเธอเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
_______________
พุ่นแหล่ววว บักเป้~~
ฝากลูกชายใจโลเลคนนี้ด้วยนะคะ
อัปทุกวันเลยค่ะ มาเกาะจอเคาะใจรอได้เลยน้าาาา
เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนนะคะ อีจงซอกกับน้องหนาวเป็นเพียงอิมเมจเท่านั้นค่าาา
ฝากกดหัวใจ เก็บเข้าชั้น คอมเมนต์ติชมเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ เหงามาก แงแอ
Guest
