** พยัคฆ์ ชายหนุ่มผิวเข้มตาคมในวัย 38 ปี เขาเป็นเจ้าของไร้ชาและไร่ผลไม้หลายร้อยไร่
เขามีลูกเลี้ยงหัวแก้วหัวแหวนอยู่หนึ่งคน คือตะวัน
เด็กน้อยที่เขาได้รับเลี้ยงไว้เมื่อสิบแปดปีก่อน
จนตอนนี้เด็กทารกคนนั้นก็เติบใหญ่แล้ว
คงถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะให้ตะวันออกไปใช้ชีวิตของตัวเองสักที
……
** ตะวันหรือดวงตะวันที่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ชอบเรียกหาเป็นประจำ
เขารู้ตัวอยู่เสมอว่าตนเองนั้นเป็นเพียงแค่ลูกเลี้ยง
แต่ใครจะห้ามความรู้สึกของตัวเองได้กันเล่า
ในเมื่อเขามีใจให้กับพ่อเลี้ยงของตัวเอง
ความรู้สึกนี้มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาเรื่อย ๆ
ด้วยสถานะลูกเลี้ยงทำให้เขาต้องเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
..........................
🥰เนื้อหาบางส่วน🥰
“เรื่องเมื่อคืนฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เสียงแหบพร่าดังออกมาจากร่างสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงของตะวัน
เขาอยากจะเอ่ยขอโทษออกมา
แต่ปากของเขามันก็หนักเกินไป
“ไม่เป็นไรครับตะวันไม่ถือ พ่อเลี้ยงไม่ต้องห่วงเรื่องของเราตะวันจะเก็บเอาไว้เป็นความลับ
จะไม่ทำให้งานแต่งของพ่อเลี้ยงต้องมาล้มเพราะตะวันหรอก”
ร่างสูงถึงกับนิ่งที่ได้ยินลูกเลี้ยงของตัวเอง
พูดออกมาแบบนี้
สายตาคมจ้องมองไปที่ร่างเปลือยเปล่า
ที่นอนอยู่ข้างกาย
เรื่องที่เกิดเมื่อคืนมัน ทำให้สถานะของเขาทั้งสองเปลี่ยนไปแล้ว
เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาในตอนนี้
ร่างสูงลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าเดินออกนอกห้องไปแล้ว
ทิ้งให้ร่างบางนอนร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
....................
เมื่อรู้ว่าเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่คือลูกของตัวเอง
คนเป็นพ่อเลยเข้าไปดูหน้าของลูกชายตัวเองให้ชัด ๆ
"ฮึก!! ผะผี ผีหยอก! ฮือ ฮือ"
เด็กน้อยที่ลืมตาขึ้นมาถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อเจอเข้ากับชายหนุ่มผมยาว
ผมของเขาตกลงมาปกปิดใบหน้า ทำให้มองเห็นเพียงดวงตาคมคู่หนึ่ง
ร่างสูงที่จ้องมองอยู่ตรงหน้ามันเหมือนภาพในหนังผีที่เด็กน้อยเคยเห็นในทีวี
มันทำให้เด็กน้อยหวาดกลัว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด
Guest
