Chapter : Prologue
“รุ่นพี่คะ ช่วยรับจดหมายฉบับนี้ไว้ด้วยค่ะ” มือเล็กยื่นจดหมายไปตรงหน้ารุ่นพี่หนุ่มหล่อ และยังเป็นถึงคิงของคณะวิศวกรรมศาสตร์สองปีซ้อน ด้วยความรู้สึกเขินอาย
“ให้พี่เหรอครับ?”
“คะ?” ใบหน้าแดงๆ เงยขึ้นมา ก็ตกใจเมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ แต่เป็นเพื่อนสนิทของเขาต่างหาก “พี่…เจย์”
“สรุปว่า จดหมายนี้ให้พี่? ใช่ไหม”
“เอ่อ…” ฉันเหลือบไปมองใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ใบหน้าหล่อนิ่ง เย็นชา มองมาที่ฉันแป๊บเดียว และก็ไม่สนใจอีก
“หนูจะให้พี่…รุ่นพี่โซ่ค่ะ ไม่ใช่รุ่นพี่เจย์” น่าอายจัง ฉันยื่นจดหมายให้ผิดคน อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลๆ
“อ่า…ไอ้โซ่ ของมึงน่ะ” พี่เจย์หันไปบอกเพื่อนสนิท
“กูไม่รับ รำคาญ”
“อ่า…มันว่างั้นนะ ขอโทษแทนด้วย พอดีมันชอบเลี้ยงหมาไว้ในปาก” พี่เจย์มองฉันด้วยแววตาเหมือนกับว่าสงสาร หรือสมเพช…
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอโทษอีกครั้งนะคะ” ฉันก้มหน้า และรีบเก็บจดหมายใส่กระเป๋าทันที ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันควรจะรีบไป โชคดีเหลือเกินที่ไม่มีคนอื่นอยู่ไม่งั้น ต้องถูกล้อ ถูกว่าแน่เลย
ฉันรีบเดินออกมา ด้วยอารมณ์หดหู่ เสียใจอุตส่าห์ท่องคำพูดมาซะดิบดี แต่ก็พลาด พลาดตั้งแต่ที่ฉันยื่นจดฟมายให้ผิดคนแล้ว
“โธ่เอ๊ย…ทำไม่ทั้งโง่ ทั้งเซ่ออย่างนี้นะ เฮเลน่า” ฉันนั่งพักอยู่ที่ม้านั่ง เอาจดหมายสารภาพรักขึ้นมาดูอย่างแสนเสียดาย เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อของรุ่นพี่โซ่ หลังจากที่แอบชอบมาสามเดือน วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดภาคเรียนที่สอง ฉันพกความมั่นใจในการสารภาพรักมาเต็มเปี่ยม แต่สุดท้าย ก็ได้แห้วกลับมา “เฮ้อ…”
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ เจ้าหญิงคณะนิเทศ…”
“สาม…”
“นั่นอะไร” ยังไม่ทันที่ฉันจะเก็บจดหมาย ก็ถูกแพรวเพื่อนร่วมคณะดึงไปเสียก่อน
“นี่! เอาคืนมานะ”
“ฮะ! …นี่มันจดหมายเหรอ” แพรวทำท่าจะเปิดอ่านต่อหน้าฉัน
“แพรว เธอกำลังเสียมารยาทนะ” ฉันคว้าจดหมายมาได้ แล้วเก็บลงในกระเป๋าทันที “เธอควรรู้จักการให้เกีรยติต่อกันด้วยนะแพรว”
“ฉันไม่สนหรอก ถ้าฉันต้องการก็แค่เอามาเท่านั้น เกีรยติอะไร ไร้สาระ” แพรวกอดอกยักไหล่ ฉันหมดคำจะพูดหับคนแบบนี้ สู่เดินหนีไปเลยดีกว่า แล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันด้วย ไม่รู้ทำไมถึงชอบหาเรื่องฉันนัก ไปทำอะไรให้ก็เปล่า ฉันว่าต่างคนต่างอยู่ไม่มีปัญหาอะไรกันสักหน่อย ฉันเดินหนีไปทางอื่น แต่ก็ยังได้ยินคำพูดไล่หลังมาติดๆ
“หมั่นไส้ เป็นเจ้าหญิงของคณะทำเป็นเชิด รู้ไหมว่าคนทั้งคณะก็หมั่นไส้เธอทั้งนั้นแหละ”
หึ… ฉันรู้แล้วว่าทำไมสาม รวมทั้งผู้หญิงคนอื่นด้วยที่ไม่ชอบหน้าฉัน
แต่…ฉันผิดตรงไหนที่เกิดมาสวยล่ะ…
“เป็นไงไปสารภาพรักมา รุ่นพี่ตอบรับแกไหมเลน่า” สามเพื่อนสนิทเพียงคนเดียงของฉันถามขึ้นเมื่อมาถึงโต๊ะที่นัดเจอกันประจำ สาม เรียนอยู่คณะอักษรศาสตร์ และยังเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน เราสองคนเจอกกันตอนรับน้องรวมของมหาวิทยาลัย จากนั้นก็สนิทกันมาจนถึงตอนนี้ และแน่นอนต่อไปในอนาคตด้วย
“ไม่สำเร็จ…ฉันยื่นจดหมายให้ผิดคน ไปยื่นให้พี่เจย์เข้า ทั้งๆ ที่พี่โซ่ก็ยืนอยู่ด้วยกัน ฉันพลาดมากเลยอ่ะ สาม…”
“ฉันไม่คิดว่าเลน่าจะเซ่อได้ขนาดนี้นะ ก่อนยื่นทำไมไม่มองให้ดีล่ะ”
“ก็ฉันเขินนี่น่า แค่สบตาพี่โซ่ฉันก็สั่นไปทั้งตัวแล้ว”
“คิดจะเป็นเจ้าของเสือก็ต้องใจแข็ง และหน้าด้านเข้าไว้ ถ้ามัวแต่อาย อย่างเธอมีหวังโดนยัยพวกชะนีคว้าไปไม่รู้ด้วยนะ ก็รู้ว่าพี่โซ่น่ะควีนเยอะจะตาย แต่ละคนก็ฮอตๆ ทั้งนั้น ไม่ได้พูดเพื่อทับถมแกนะ เลน่า แต่แกน่ะเป็นเจ้าหญิงน้อยไปเลยล่ะถ้าเทียบกับพวกนาง”
“สาม…” ฉันกอดสามซบหน้าลง คิดตามที่สามบอก มันไม่ผิดไปเลยที่สามบอกมา ฉันจะไปสู่พวกนางได้ยังไงกัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะยอมแพ้แค่นี้หรอก เพราะฉะนั้น ฉันคงต้องแกร่งยิ่งขึ้น และยิ่งขึ้น และฉันนี่แหละจะเป็นเจ้าของเสือร้ายอย่างพี่โซ่ให้ได้!”
Guest
