ข้ามเวลามาเพื่อถูกท่านอ๋องร้ายก่อกวน(รัก)

​ข้ามเวลามาเพื่อถูกท่านอ๋องร้ายก่อกวน(รัก)  

ปกนิยาย เป็นภาพประกอบชั่วคราว ไม่ได้ใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด 

พระเอก  

ซีเหวินหลาง  

อายุ 22 ปี หล่อครบสูตร เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นและบู้ หัวหน้าหน่วยความมั่นคงแห่งแคว้นฉี พบเจอสตรีแต่งกายประหลาด พูดจาแปลกๆ จึงต้องกักตัวนางไว้ อาจเป็นไปได้ว่าอีกสองแคว้น ไม่แคว้นใดก็แคว้นหนึ่งส่งนางมาเพื่อสืบข่าวของแคว้นฉี 

นางเอก 

พร่างพราว / หย่งซิง  

สวย สดใส ร้ายเดียงสา 

อายุ 21 ปี เธอไม่ได้ตายแล้ววิญญาณหลุดจากร่างมาเข้าร่างนางเอก นางร้ายหรือตัวประกอบ แต่เธอตกน้ำ รู้ตัวอีกทีก็โผล่มาในยุคจีนโบราณ และถูกกล่าวหาว่าเป็นหน่วยสอดแนมที่ถูกส่งมาหาข่าวต่างๆ ของแคว้นฉี 

***รูปภาพไม่ได้ใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด 

ผู้เขียนนำมาประกอบให้ผู้อ่านสามารถมองเห็นภาพของตัวละครได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น*** 

@@@@@@ 

ตัวอย่าง 

“แจ้งนามของเจ้าให้ข้ารู้” ซีเหวินหลางกอดอกมองสตรีที่เช็ดน้ำตาป้อยๆ เหมือนเด็กน้อย 

“พร่างพราว” เธอพูดไป สะอื้นไป 

“ป่างป้าว” ซีเหวินหลางรู้สึกว่านามของสตรีผู้นี้เรียกยากเหลือเกิน 

“นามของเจ้า ข้าไม่คุ้นหูเลย” 

พร่างพราวหยุดร้องไห้ แล้วถอนหายใจอย่างปลงตกในชีวิต เธอมาคิดได้ทีหลังว่าควรจะบอกเขาว่าเธอชื่อ ‘มะพร้าว’ น่าจะเรียกง่ายกว่า 

“ท่านเรียกข้าว่ามะพร้าวก็ได้” 

ความงงงวยสะท้อนออกมาจากแววในดวงตาของซีเหวินหลาง 

“หมาพราว” 

ชัดเจน! เต็มสองหู! 

เจริญละ เป็น ‘พร่างพราว’ คนสวยรวยเสน่ห์อยู่ดีๆ แต่กลับถูกเขาเปลี่ยนสถานะให้เป็น ‘หมาพราว’ ไร้ค่า ไร้ราคาเสียอย่างนั้น 

‘ทีอย่างนี้น่ะพูดชัดถ้อยชัดคำเชียวนะ’ พร่างพราวได้แต่เข่นเขี้ยวผู้ชายที่เธอยังไม่รู้จักชื่อของเขาอยู่ในใจ 

เธออยากกรี๊ดระบายความเครียด แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่ขยุ้มผมแรงๆ พร่างพราวสงสัยว่าในเมื่อเธอพูดภาษาเดียวกับเขา ทำไมเธอถึงไม่สามารถตั้งชื่อภาษานี้ให้ตัวเองได้ ก็คงจะคล้ายๆ ชาวต่างชาติที่สื่อสารภาษาไทยได้เบื้องต้น แต่ก็ไม่ได้รู้ความหมายของคำทุกคำ 

“นามของข้าเรียกยาก ออกเสียงลำบาก เจ้าอยากเรียกข้าว่าอะไรก็ตามใจเจ้าเถอะ” พร่างพราวบอกอย่างรำคาญสุดๆ 

เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางยกมือลูบคาง ทำหน้าครุ่นคิด และก็ตัดสินใจได้ว่าจะเรียกนางด้วยนามใด 

“เสี่ยวจู นามของเจ้าของเสี่ยวจู” 

พร่างพราวพยักหน้าเร็วๆ เป็นเชิงรับรู้ ชื่อภาษาจีนโบราณคือเสี่ยวจู ถ้าเป็นชื่อในภาษาอังกฤษก็คงใกล้เคียงกับจูลี่หรือจูเลีย แบบนี้ ก็พอรับได้ 

“อ่า นามนี้ก็ไม่เลว ฟังแล้วไพเราะยิ่งนัก” พร่างพราวยิ้มอย่างถูกใจ 

“นามนี้มีความหมายว่าอย่างไร” น้ำเสียงของเธอบอกให้คนฟังทราบว่าเธออยากรู้มาก 

“เสี่ยวจู ก็คือหมูน้อย” 

“อ๊ายยย!!!” พร่างพราวกำมือทั้งสองข้าง กรีดร้องด้วยความโกรธ 

@@@@@@ 

สถานะการอัพ : จะพยายามอัพทุกวันนะคะ ^_^  

กดถูกใจ คอมเมนต์สักนิด โหวตสักหน่อย เพื่อเติมพลังใจให้คนเขียน 

เริ่มเผยแพร่เนื้อหานิยายเรื่องนี้ที่เว็บไซต์ tunwalai.com 31 สิงหาคม 2566 

***นิยายเรื่องนี้รั่วนิดๆ ฮาหน่อยๆ ไม่เน้นสาระ ไม่อิงประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และประเพณีในยุคสมัยใดของจีน 

สำนวนภาษาการบรรยายไม่ได้อรรถรสแบบนิยายจีนร้อยเปอร์เซ็นต์ 

ไรต์เขียนและเล่าเรื่องในมุมมองของไรต์ที่เฝ้าดูการกระทำของตัวละครต่างๆ 

กลิ่นอายแบบจีนและคำโบราณอาจจะไม่ได้เขียน เน้นอ่านง่ายๆ เพราะไรต์ยังเตาะแตะกับงานเขียนแนวนี้ 

หากผิดพลาดประการใด ผู้เขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ทั้งนี้ นักอ่านสามารถท้วงติงหรือร่วมแบ่งปันความรู้ให้ผู้เขียนได้ค่ะ***