“มี ปลัดอำเภอมาใหม่ มากะมาเฮ็ดให้คนอื่นลำบากไปนำ นี่กะมีคนย่างชนเฮ็ดโทรศัพท์ตกอีก เว่าล่ะกะสูน”[มีปลัดมาใหม่ มาแล้วก็มาทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย นี่ก็มีคนเดินชนโทรศัพท์ตกอีก พุดแล้วก็หงุดหงิด]
เปรมพูดพร้อมมองไปทางปัณณ์ที่กำลังนั่งมองมาที่เขาตาปริบๆเพราะเขารู้ว่าคนที่พูดถึงทั้งสองคนคือเขาแม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็ตามแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไป
“เอาน่า อย่าสิสูนหลายเถาะ เดี๋ยวกะได้เมือเฮือนแล้ว”[เอาน่าอย่าหงุดหงิดเลยเดี๋ยวกะได้กลับบ้านแล้ว]
“แล่วนี่ไผ ลูกบ้านได๋ลุง” [แล้วนี่ใคร เด็กหมู่บ้านไหน]
เปรมหันพูดพร้อมกับมองไปที่ปัณณ์ไม่วางตาอย่างกับจะเอาเรื่องให้ได้
“เขามาเฮ็ดงานอยู่อำเภอนี่แหละ เป็นคนกรุงเทพบ่ฮู่หยังจักอย่างฟังลาวกะฟังบ่ออก”[เขามาทำงานที่นี่แหละ เป็นคนกรุงเทพ ไม่รู้อะไรสักอย่าง ฟังภาษาอีสานก็ไม่รู้เรื่อง]
“สั่นติ”[งั้นเหรอครับ]
“อืม 11.00น.แล้ว ออกรถเลยเนอะ”
“ครับลุง”
“เดี๋ยวนะครับ มีลูกค้าแค่2คนเหรอครับ” ปัณณ์ถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะรถก็มีที่ว่างตั้งเยอะทำไมถึงรีบไป
“ก็มีแค่นี้แหละหนุ่ม ปกติไม่มีเลย ส่วนใหญ่คนที่มีรถเขาก็ขับรถเข้าเมืองเอง จะมีก็แต่คนที่ฝากซื้อของและก็คนที่เคยนั่งประจำไม่กี่คนหรอก” ลุงเจ้าของรถเดินไปเปิดประตูรถแล้วขับรถออกไปทันที ปัณณ์ที่ได้ฟังคำอธิบายของลุงแล้วก็เข้าใจไม่พูดอะไรต่อ เปรมที่มองเด็กนั่งกินหมูปิ้งอย่างอร่อยอยู่ตรงหน้าอยู่นานแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า
“มาทำงานที่อำเภอ คงไม่ได้มาเป็นปลัดอำเภอหรอกใช่ไหม” คำถามของคนตรงหน้าทำให้ปัณณ์ที่กำลังเคี้ยวหมูปิ้งอยู่สำลักทันที
Guest
