ด้านในบ้านที่กำลังเริ่มทะเลาะกันขึ้นเรื่อย ๆ
เพล้ง
“ลินิน ลูกเป็นบ้าอะไรไปเนี่ยทำไมต้องทำลายข้าวของแบบนี้ด้วย” ไพลินเอ่ยออกมาเมื่อลูกสาวตัวดีขว้างแจกันราคาแพงลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ
“คุณแม่ทำไมว่าลินินแบบนั้นละครับ”
“หุบปากไปเลยนะภาคิณ อย่างมาเข้าข้างน้องสาวสุดที่รักของลูกตอนนี้”
“แม่ครับ”
“หุบปาก”
“ลินิน ทำไมต้องเกลียดเพียงฝันขนาดนั้นด้วย แม่แค่จะอุปการะเพียงฝันมาเป็นลูกไม่ได้แปลว่าแม่จะรักเพียงฝันมากกว่าลูกสักหน่อย”
“ไม่ค่ะ ลินินไม่ยอมถ้ามีนางชั้นต่ำที่เป็นแค่ลูกคนงานนี่เป็นพี่น้องด้วยลินินจะหนีออกจากบ้านถ้ามีมันต้องไม่มีลินิน”
“ลินิน อย่างพูดจาหยาบคาบแบบนั้นและหนูโตแล้วนะจะเอาแต่ใจแบบนี้ไปถึงเมื่อไร”
“ก็ลินินไม่ชอบมันนี่คะ ถ้ามีมันก็ไม่มีลินิน ไม่รู้ละถ้าคุณแม่ยังยืนยันว่าจะเอามันมาเป็นลูกบุญธรรมลินินก็จะไม่อยู่ที่นี่”
“ลินิน”
“ถ้ายังยืนยันว่าจะเอามันเป็นลูกอีกคนก็เตรียมงานศพของลินินได้เลยค่ะ”
“ลินิน”
เพี้ยะ
ด้วยความโกรธที่ได้ยินลูกสาวของตนเองพูดเช่นนั้นออกมาไพลินเธอก็ตบไปที่หน้าของลูกสาวของตนเองอย่างแรงจนลินินหน้าหัน
“ลินินเป็นอะไรไหม” ภาคิณรีบเข้ามาดูน้องสาวของตนเองทันที
“คุณแม่ตบลินินเหรอคะ คุณแม่ตบลินินเพราะนางชั้นต่ำนั่น”
“ลินิน” ไพลินที่ตกใจกับสิ่งที่ตนเองทำลงไปเธอพยายามที่จะเดินเข้าไปปลอบลูกสาวแต่ลินินกลับถอยห่างและพูดบางคำกับเธอ
“ลินินเกลียดคุณแม่ ลินินอยากตายจะได้หนีไปจากคนใจร้ายแบบคุณแม่” คำพูดของลินินทำคนเป็นแม่อย่างไพลินใจสลายทันทีเธอพยามจะเข้าไปกอดลูกสาวแต่ลินินรีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้านทันทีโดยไม่ฟังเสียงของคนที่เรียกเธอแม้แต่น้อย
“ลินิน”
“ลินิน”
“คุณแม่ทำแบบนี้ทำไมครับเห็นคนอื่นดีกว่าลูกในไส้ของตัวเอง ผมเกลียดคุณแม่” ภาคิณที่พูดออกมาว่าเกลียดเธออีกคนก็ทำเธอใจสลายแต่เธอเลือกแล้วและเธอก็ยังคงยืนยันว่าจะรับเพียงฝันเป็นลูกบุญธรรมส่วนลูก ๆ ของเธอเธอก็คงจะต้องหาเวลาคุยและค่อย ๆ คุยให้พวกเขาที่ยังเด็กเข้าใจมากกว่านี้แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
....
“ลินิน ลินิน ลินินตื่นสิลูก” ไพลินที่ร้องไห้และตะโกนชื่อลูกสาวสุดที่รักออกมาสุดเสียงเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องของลูกสาวหลังจากทะเลาะกันผ่านมาหนึ่งคืนเธอก็พบว่าลินินนอนจมกองเลือดอยู่ที่เตียงโดยที่ข้อมือข้างซ้ายถูกกรีดด้วยของมีคมซึ่งน่าจะเป็นมีดที่ตกอยู่ข้างเตียง
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“เกิดอะไรขึ้นคะ” ภาคิณ เพียงฝันและคนอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงร้องของนายหญิงไพลินก็รีบวิ่งขึ้นมาดู
“ลินิน ลินินตื่นสิ ลินินได้ยินพี่หรือเปล่า” ภาคิณพยายามเรียกน้องสาวสุดกที่รักของตนเองแต่เธอก็ไม่ตื่นเขาจึงจับชีพจรของเธอและพบว่าเธอเสียชีวิตไปแล้ว
“ลินินจากเราไปแล้วครับ” ภาคิณพูดออกมาเบา ๆ น้ำตาของลูกผู้ชายที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ไม่สิ ลินิน ลินินอย่าทิ้งแม่ไป ฮื่อ ๆ ๆ ๆ ”
“พอเถอะครับแม่ ไม่มีประโยชน์หรอก” ภาคิณพูดออกมาเสียงเรียบเดาอารมณ์ไม่ถูก
“ลินิน อย่าทิ้งแม่ไป แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ” ไพลินร้องไห้ออกมาไม่หยุดเพราะเป็นเธอที่ทำให้ลินินต้องจบชีวิตตัวเองลงแบบนี้ถ้าเธอไม่วู่วามทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจลูกลินินก็คงจะไม่ฆ่าตัวตายแบบนี้ เธอผิดเองที่คิดว่าลูกเธอคงจะแค่โกรธไม่กล้าที่จะทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้จริง ๆ แต่เธอคิดผิดและเป็นความผิดที่ใหญ่หลวงจนต้องเสียลูกสาวไป
“พอใจแม่หรือยังครับ พอใจแม่หรือยังที่ต้องเห็นลินินมาตายแบบนี้เพราะเด็กผู้หญิงชั้นต่ำคนเดียว” ภาคิณพูดเสียงเรียบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินมาตรงหน้าเพียงฝันที่ตอนนี้ก็รู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ต่างกัน
“นางตัวซวย ฉันจะฆ่าแก แกทำให้น้องสาวฉันต้องตาย แกเอาชีวิตน้องสาวฉันคืนมา ตั้งแต่แกเข้ามาก็มีเรื่องวุ่นวายตลอดนางตัวซวย” เป็นครั้งแรกที่ภาคิณพูดกับเธอแบบนี้แม้เธอจะตกใจกับสิ่งที่ภาคิณพูดแต่เธอก็เข้าใจว่าเขาคงจะโกรธที่ต้องมาเสียน้องสาวสุดที่รักไปเพราะเธอ
“อย่าครับคุณภาคิณ”ภาคิณตรงเข้าไปจะทำร้ายเพียงฝันแต่ลุงชัยรีบห้ามและให้ป้าอุ่นพาเพียงฝันลงมาหลบที่ห้องกลัวว่าภาคิณจะทำร้ายเพียงฝัน
หลังจากที่จัดงานศพของลินินเสร็จไพลินและภาคิณก็เปลี่ยนไปจากแม่ลูกที่เคยรักกันมากตอนนี้กลับห่างเหินไม่คุยกันจนเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยิ่งกับเธอภาคิณยิ่งเกลียดเธอเพราะเขายังคงคิดว่าเอคืนต้นเหตุที่ทำให้ลินินต้องตายส่วนไพลินแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่เวลาเห็นเธอไพลินก็เศร้าและร้องไห้ออกมาเพราะคิดถึงลูกสาวจึงทำให้เพียงฝันได้แต่อุดอู้อยู่ในห้องกับไปทำงานที่สวนเท่านั้นจนวันหนึ่งนายหญิงไพลินก็เรียกเธอเข้าพบอีกครั้ง
“นายหญิงมีอะไรให้เพียงฝันรับใช้คะ”
“ฉันจะบอกเธอเรื่องที่ฉันทำค้างคาเอาไว้น่ะ”
“คะ เรื่องอะไรเหรอคะ”
“เรื่องที่ฉันจะรับเธอเป็นลูกบุญธรรม” ไพลินพยายามพูดน้ำเสียงปกติแม้ว่าน้ำเสียงจะสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ก็เถอะ
“เรื่องนั้น ฝันว่าอย่าดีกว่าค่ะแค่นี้ฝันก็รู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะที่เข้าใจ เป็นความผิดฉันเองที่ทำร้ายจิตใจลูกตัวเองขนาดนั้นจนลินินต้องฆ่าตัวตาย ฉันเองก็รู้สึกผิดและเสียใจไม่ต่างกับเธอหรอกนะแต่เพราะฉันเป็นแม่แต่ไม่รู้ว่าลูกเป็นแบบไหนต้องการอะไรจนต้องเกิดความสูญเสียแบบนี้ฉันเองก็ยังทำใจไม่ได้”
“นายหญิงต้องเข้มแข็งนะคะ นายหญิงยังมีนายน้อยภาคิณอยู่ถ้านายหญิงเป็นอะไรไปอีกคนนายน้อยจะอยู่ยังไงคะ” เพียงฝันให้กำลังใจพลางจับมือของไพลินเอาไว้แน่น
“ขอบใจนะเพียงฝัน และฉันก็ขอโทษด้วยที่ทำตามสัญญาไม่ได้”
“ฝันเข้าใจค่ะนายหญิง”
“ฉันมีอะไรจะขอเธอเรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไรคะ”
“ตอนนี้เธอเรียนจบแล้วใช่ไหม”
“คะ ฝันจบมัธยมปลายแล้วค่ะ”
“ฉันจะส่งเธอไปเรียนที่กรุงเทพฯนะส่วนค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ฉันจะออกให้เองรวมถึงค่ากินค่าอยู่ ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่เห็นเธออยู่ที่นี่เพราะเมื่อไรที่เห็นเธอมันทำให้ฉันนึกถึงลินิน ภาคิณเองก็คงจะไม่ต่างกัน ฉันไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรเธอเลยนะเพียงฝันแต่เพียงตอนนี้ฉันยังทำใจไม่ได้ รออีกสัก3-4ปีตอนนั้นที่เธอกลับมาฉันก็อาจจะทำใจได้แล้วถึงตอนนั้นเธอก็ค่อยเลือกเอาแล้วกันว่าจะอยู่ที่นี่ต่อหรือออกไปใช้ชีวิตที่อื่นฉันจะไม่ห้าม เอาตามที่เธอต้องการเลย เธอเข้าใจฉันใช่ไหมเพียงฝัน”
“ค่ะ ฝันเข้าใจค่ะฝันจะทำตามที่นายหญิงบอกค่ะ"
Guest
