โปรดอย่าใจร้าย

"ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงนิ่งเย็นชาไม่ต่างจากใบหน้ากับเอื้อมมือไปเปิดไฟจนสว่างทั่วห้อง

"คุณเป็นใครคะ และคิดจะทำอะไร" เสียงตะกุกตะกัก รัณจำใจใช้วิธีนี้เพราะเป็นวิธีเดียวที่คิดออกตอนนี้

"ถามว่าผมเป็นใคร คุณจำไม่ได้เหรอ ผมควรเป็นคนถามคุณมากกว่า(...ไปอ่านในเรื่องเอานะว่าพระเอกพูดอะไร ...)" นํ้าเสียงโกรธแค้น

"คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นจำได้เลย" ฮือ อีรัณแกจะเอากันไปใหญ่แล้วนะ แต่ทำไงได้เธอไม่อยากเข้าไปนอนกินในคุกนี่

"เหอะ" ยิ้มมุมปากของธารทำเอาเธอต้องกลิ่นนํ้าลายลงคอ

"อย่าทำเป็นความจำเสื่อมเลย หมอบอกว่าแค่หัวแตก ทำเลวไม่พอยังจะตอแหลอีก"

คำพูดเจ็บจี๊ดถึงทรวงอกทำเอาดวงตากลมโตลุกเป็นไฟ การกระทำของเธอไม่สมควรทำจริงแต่ด่าขนาดนี้เธอก็เป็นคนมนุษย์ที่เจ็บเป็นเหมือนกัน