Bad Guy คุณหมอศัลฯ ที่รัก (หมอเมฆ) เล่ม 2

ผลงานที่เคยลงออนไลน์และตีพิมพ์หนังสือแล้ว นำมาลงใหม่ 

ตัวละครในเรื่อง 

1 นายแพทย์ เมฆา หมอเมฆ (ศัลยแพทย์หัวใจและทรวงอก โรงพยาบาลเดียวกับคุณหมอมิกซ์) 

2 กอหญ้า ลูกสาวคนเล็กของแก๊ปกับมินตา (แก๊ปพระเอกจากเรื่อง Bad Guy นายตัวแสบ) 

3 กราฟ พี่ชายของกอหญ้า (พระเอกจากเรื่อง Bad Guy คว้าหัวใจนายดิบเถื่อน) 

4 หมอมิกซ์ (พระเอกจากเรื่อง Bad guy คุณหมอพ่อลูกอ่อน) 

5 ต้นข้าว ลูกชายหมอเมฆ (พระเอกจากเรื่อง Bad Guy คุณพ่อคะ แฟนอยู่นี่!) 

ตัวอย่างในเรื่อง 

“ถ้างั้น เดี๋ยวกอหญ้าเอาขนมไปให้เพื่อนก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วคว้าถ้วยขนม แต่อยู่ ๆ หมอก็เอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้ 

ฉันหันไปเลิกคิ้วมองเขาเป็นเชิงถาม แต่หมอก็นั่งเงียบ ทำเพียงเงยหน้ามองฉันเท่านั้น อึดใจต่อมาเขาก็ถอนหายใจแล้วปล่อยข้อมือฉัน 

“หมอมีอะไรหรือเปล่า?” ฉันว่าเขาแปลกไป เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา 

“เปล่า” 

“พ่อเป็นอะไรก็ไม่รู้ คิ้วผูกกันแบบนี้เลย” ต้นข้าวพูดขึ้นแล้วจิ้มนิ้วเล็กๆ ลงบนคิ้วของตัวเอง ฉันนึกขำกับคำพูดของลูก ขนาดต้นข้าวยังมองออกเลย 

“พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” หมอเถียงแล้วหยิบหนังสือลูกมาเปิดเพื่อสอนการบ้าน ฉันมองเสี้ยวหน้าคมที่เหมือนกำลังหงุดหงิดอยู่ตาปริบ ๆ ไม่เคยเห็นหมอมีอาการหงุดหงิดแบบนี้มานานแล้วนะ 

“ถ้างั้นเดี๋ยวกอหญ้ากลับมานะ ไปแปบเดียว” ฉันกำลังจะก้าวขา แต่มือก็ถูกหมอคว้าเอาไว้อีกครั้ง ฉันเริ่มจะกลัวหมอขึ้นมาแล้วนะ 

“กอหญ้าไม่ไปล่ะ หมอมีอะไรจะพูดกับกอหญ้าก็พูดมาเลย” ฉันตัดสินใจวางถ้วยขนมลง ทรุดนั่งแล้วจ้องหน้าหมอด้วยสายตาจริงจัง 

“ไม่มีอะไรนี่ อยากไปก็ไปสิ” แต่หมอก็ส่ายหน้า ปล่อยข้อมือฉันแล้วหันไปง่วนกับลูกต่อ ฉันมองเขาด้วยแววตางุนงง อะไรของเขา แล้วจะคว้าข้อมือฉันไว้ทำไม? 

ฉันกลอกตาไปมา ค่อย ๆ ลุกขึ้นอีกครั้ง หยิบถ้วยขนม ขณะที่สายตายังจ้องหมอไม่วางตา รอดูว่าเขาจะคว้าข้อมือฉันไว้อีกหรือเปล่า 

หมอเหล่มองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้จับมือฉัน เขาหันไปสอนการบ้านลูกตามปกติ ฉันจึงเดินไปที่ประตูและในหัวก็เต็มไปด้วยความสงสัย ฉันว่าหมออาจจะไม่สบายอยู่ก็ได้ 

ฉันต้องโทรไปบอกให้พี่มิกซ์ช่วยตรวจหมอบ้างแล้วล่ะ 

ฉันเอาขนมไปให้เพื่อนแล้วก็กลับบ้าน แต่มัวคุยติดลมกับเพื่อนนานไปหน่อย ป่านนี้หมอเขม่นแย่แล้วมั้ง ฉันค่อย ๆ เปิดประตูบ้านช้า ๆ ภายในบ้านเงียบกริบ สงสัยต้นข้าวจะหลับไปแล้ว 

บนโซฟามีร่างสูงของหมอนอนหงายมีลูกซุกอกอยู่ บนอกมีหนังสือวางอยู่หนึ่งเล่ม สงสัยจะสอนการบ้านกันเพลินไปหน่อย ถึงได้หลับทั้งพ่อทั้งลูกเลย 

ฉันค่อย ๆ เดินผ่านเข้าไปในครัว แต่ก็ยังไม่ถึงประตู เสียงเข้มของหมอก็ทำให้ขาฉันหยุดโดยอัตโนมัติ 

“ไปนานเกินไปหรือเปล่า?” 

“มัวคุยติดลมไปหน่อย” ฉันหันไปยิ้มแห้ง ๆ อย่างยอมรับผิด 

“วันนี้อยู่ด้วยกันทั้งวันแล้ว ยังคุยกันไม่พออีกเหรอ?” หมอหรี่ตาลง น้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจ หรือว่าเขาจะหึงเหมือนที่เพื่อนฉันบอกเอาไว้ 

“หมอหึงเหรอ?” ฉันถามตรง ๆ แล้วเดินไปหาเขา ทรุดนั่งลงบนพื้นแอบหอมแก้มต้นข้าวที่หลับสนิทไปแล้ว 

“ไม่ได้หึง” 

“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ? กอหญ้าไม่นอกใจหมอหรอกกอหญ้ารักหมอคนเดียวเลยนะ” ฉันฉีกยิ้มประจบ เขาอาจจะไม่พอใจก็ได้มั้งที่วันนี้ฉันวางสายของเขาน่ะ พอฉันพูดจบหมอก็หันหน้าหนีแล้วยกแขนปิดช่วงปากตัวเอง 

“หึงใช่ม่ะ?” ฉันย้ำอีกครั้ง หมอยังคงเงียบ มีเพียงเสียงถอนหายใจเท่านั้น