ท่านเทพเจ้าขา อย่าหลงรักมนุษย์

"ท่านทำผิดกับนางครั้งแล้วครั้งเล่า! ทำไมท่านต้องหลอกลวงนางให้นางหลงรักท่านครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งๆ ที่ในใจของท่านมีเพียงสตรีนางเดียวที่ได้ครอบครอง" เทพสงครามขบกรามเข้าหากันแน่น กระบี่ยังคงปักอยู่บนอกแกร่งตรงหน้า 

ท่านเจ้าเพลิงยังคงกัดฟันนิ่งเงียบ แม้ว่าอกของเขาจะถูกกระบี่เสียดแทงลึกเข้าไปเรื่อยๆ 

แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว 

'ข้ายังเจ็บปวดได้ไม่เท่านางเลยสักเสี้ยวเดียว' 

นัยน์ตาคมกริบแดงก่ำว่างเปล่า ไร้ความเจ็บปวดหวาดกลัวหรือทุกข์ทรมาน มีเพียงความเลื่อนลอยราวกับไร้ชีวิต 

'ข้ารักท่าน ต่อไปนี้ข้าจะอยู่รับใช้ท่าน' เสียงใสๆ ของนางฟ้าสาววัยสะพรั่งสดใสผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของเขา 

'จากนี้ไปเจ้าคือภรรยาของข้า' 

คำหวานมากมายในอดีตผุดขึ้นมาไม่ขาดสาย เขาจดจำมันได้ทั้งหมดแล้ว ภาพความอบอุ่นเมื่อหลายพันปีก่อน เขาจดจำมันได้หมดแล้ว 

นางฟ้าตัวน้อยที่หลงรักเขา ดูแลอยู่ข้างกายเขา ปรนนิบัตเขาไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทุ่มเทความรักทั้งหมดที่นางมีให้กับเขาเพียงผู้เดียว แต่เขากลับเลือกหญิงที่เป็นรักแรกของตัวเอง ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยรักเขาเลย 

'ข้าเลือกองค์หญิงเทียน่า ภรรยาของข้า' 

‘แล้วข้าเล่า! ข้าไม่ใช่ภรรยาของท่านหรือ องค์หญิงเทียน่าไม่ได้รักท่าน นางรักโอรสสวรรค์’ 

‘ถ้าท่านเจ้าเพลิงเลือกแล้ว ถึงเวลาที่ท่านต้องสังหารนางแล้ว’ 

‘ไม่! ข้าไม่รับพลังอะไรทั้งนั้น ข้าไม่เอา! ท่านเจ้าเพลิงโปรดเมตตาข้า อย่าได้ฆ่าข้าเลย ข้าไม่อยากไป’ 

“อึก! ฆ่าข้า! ฆ่าข้า!!! สังหารข้าเสีย!” ท่านเจ้าเพลิงแผดเสียงคำรามเต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังกึกก้อง แผ่นดินโลกราชันย์สั่นสะเทือน 

ข้าเจ็บปวดนัก! หัวใจของข้าราวกับกำลังถูกฟาดฟันแตกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ 

“ท่านรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันหรือ พันปีก่อนท่านเลือกที่จะฆ่านาง ตอนนี้ท่านก็เลือกที่จะฆ่านาง นางทำผิดอันใดกับท่าน ทำไมท่านถึงใจร้ายกับนางนัก!” 

“ผิดที่นางไม่หลงรักเจ้าแทนที่จะเป็นเทพชั่วช้าเช่นข้า” 

“ท่าน!” เทพสงครามกัดกรามแน่น นัยน์ตาคมเบิกกว้างเต็มไปด้วยโทสะ 

“ผิดที่นางได้พบเจอเทพอย่างข้า” 

น้ำเสียงเจ็บปวดของท่านเจ้าเพลิงทำให้ปลายกระบี่หยุดชะงักลง มือหนาที่จับด้ามกระบี่แน่นสั่นเทา เทพสงครามบดกรามเข้าหากันจนเป็นสันนูน จ้องมองนัยน์ตาแดงก่ำของท่านเจ้าเพลิงดุดัน 

“ข้าผิดต่อนาง ข้าจะไม่ยอมผิดต่อนางอีก ขะ…ข้าจะไม่ทำร้ายนางอีกแล้ว ไม่ว่านางจะเป็นนางฟ้าอมิราหรือมนุษย์ที่ชื่อน้ำหอม ข้าก็จะรักนาง ไม่ว่าภพภูมิใด นางจะไปเกิดเป็นอะไร ข้า!....ท่านเจ้าเพลิงผู้นี้จะติดตามไปรักนางทุกภพทุกชาติ!” 

ครืด!! เปรี๊ยะ! เสียงสายฟ้าฟาดดังสนั่น 

“ท่าน…..” เทพสงครามม่านตาขยายออก ดึงกระบี่ออกจากอกท่านเจ้าเพลิงด้วยความตกตะลึง 

ร่างสูงทรุดฮวบคุกเข่ากับพื้นทันทีที่ปลายกระบี่ถูกถอนออกไป ออกแกร่งมีเลือดซึมออกมาจากชุดนักรบจนเปียกชื้น ริมฝีปากสวยแสยะยิ้มนิดๆ ยื่นมือสั่นเทาไปกอดร่างบอบบางไร้ลมหายใจตรงหน้า 

“มนุษย์โง่! ข้ายังไม่ได้ให้คำตอบกับเจ้าว่าทำไมข้าถึงเกลียดมนุษย์เช่นเจ้านัก แต่อย่าห่วงเลย ข้าจะตามไปให้คำตอบกับเจ้าทุกภพทุกชาติ อึก! จ้าจะตามไปขอโทษเจ้าทุกภพทุกชาติ” 

จงเกลียดข้าเสียให้พอ จงลงโทษข้าให้สมกับที่ข้าทำร้ายหัวใจเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า 

ลงโทษข้าเสียให้พอสมใจเจ้า 

“ข้ารักเจ้า…”