พ่ายเล่ห์บอสมาเฟีย

เรื่องนี้อ่านฟรีจนจบ (แบบมีเงื่อนไขนะคะ) 

พ่ายเล่ห์บอสมาเฟีย 

(ธนาทิป & พิชญาดา) 

‘ธนาทิป’  

เป็นผู้บริหารหนุ่มมาดขรึมที่มีหัวใจเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลก 

เขาไม่เคยสนใจเรื่องความรักเพราะมุ่งมั่นจะทำแต่งานเท่านั้น 

จนวันหนึ่งอุบัติเหตุไม่คาดฝันก็โยนนักศึกษาสาวหน้าใส 

มาเขย่าโลกใบเดิมที่เคยสงบสุขให้สั่นไหวขึ้นทีละน้อย 

‘พิชญาดา’ เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง 

เธอเจอกับเขาในวันที่ท้องฟ้าหมองหม่นจนใจพัง 

และเขาก็เป็นดั่งแสงสว่างเดียวในชีวิต 

เพื่อรักษาบ้านเด็กกำพร้าเอาไว้ให้คงอยู่ 

เธอจึงขอเปลี่ยนสถานะจาก ‘นักศึกษาฝึกงาน’ 

แล้วคลานขึ้นเตียงมาทำหน้าที่ ‘เมียบำเรอ’ ของบอสมากเล่ห์คนนี้ 

===โปรยปราย=== 

“ทั้งหมดเท่าไหร่?” 

ชายร่างท้วมหันมามองเขา ก่อนจะแสดงท่าทีประหลาดใจ  

“ถามทำไม? หรือจะจ่ายให้พวกมัน?” 

“ทั้งหมดเท่าไหร่ ค่าเช่าที่ค้างอยู่น่ะ” เขาถามซ้ำอีกครั้ง 

“แสนห้า ยอดสามเดือนรวมกัน นี่ฉันเมตตาไม่คิดดอกเบี้ยให้แล้วนะ แต่ถ้าแกอยากเปย์สาวจะจ่ายค่าดอกมาให้เป็นสองแสนเลยก็ดี”  

เขาแสยะยิ้มพลางมองรถคันหรูที่มีราคาสูงกว่ารถของตนหลายเท่า ในใจก็คิดว่ายัยเด็กนี่ท่าทางจะมีเสี่ยเลี้ยงแล้วสินะ 

ธนาทิปไม่พูดอะไรต่อ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างสงบ  

“ขอเลขบัญชี”  

คำพูดสั้นๆ ทำให้พิชญาดารีบเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ 

“คุณคะ...อย่าเลยค่ะ รบกวนคุณเปล่าๆ” 

“เงียบไปเถอะเราน่ะ” เขากดเสียงต่ำ ไม่นานเจ้าของที่ดินก็บอกเลขบัญชีและชื่อเจ้าของบัญชีออกไป ธนาทิปเปิดแอปพลิเคชันธนาคารแล้วกดตัวเลขตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วหันหน้าจอให้เจ้าของบัญชีได้ดู 

“ผมจ่ายให้สามแสนห้า เป็นค่าเช่าล่วงหน้าอีกสามเดือนพร้อมดอกเบี้ยที่คุณต้องการ หวังว่าคงพอใจ” 

ชายคนนั้นรีบล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมา กดตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนเงินโอนเข้าบัญชีจริงๆ เขาก็แทบจะยิ้มออกมาทันที  

“เอ่อ…เรียบร้อยดีครับคุณ ขอบคุณมาก ถ้าอย่างนั้น…ผมขอตัวก่อนละกัน เชิญพวกคุณตามสบาย” เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นยกมือไหว้คนอ่อนวัยกว่าอย่างนอบน้อม ก่อนรีบผละออกไปเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจแล้วขอเงินคืน 

ความเงียบโรยตัวอยู่ชั่วขณะ เด็กๆ มองหน้ากันอย่างโล่งอก ขณะที่พิชญาดายืนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความสับสน เธอรีบหันไปมองเขา 

“คุณ…คุณทำแบบนี้ทำไมคะ หนูไม่มีทางหาเงินก้อนโตขนาดนี้มาคืนคุณได้แน่ๆ” 

ธนาทิปมองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหยิบนามบัตรสีขาวเรียบง่ายจากกระเป๋าสตางค์ ยื่นให้เธอ  

“ถ้าอยากทยอยคืน ก็โทรมาที่เบอร์นี้ แต่ถ้าจะไม่คืนก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นค่าทำขวัญของเธอในวันนี้ ฉันไปล่ะ” 

น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้เรียกร้องและไม่ได้บีบบังคับ เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนหมุนตัวกลับไปที่รถหรูอย่างคิดไม่หันหลังกลับมามอง 

พิชญาดายืนนิ่ง มองแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไป ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่รู้สาเหตุ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา...ทั้งซาบซึ้ง กังวล และ…แปลกประหลาดอย่างที่เธอไม่เคยรู้จัก 

รถสีดำคันหรูแล่นออกไปจากประตูรั้ว ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่กับนามบัตรในมือ มองตามท้ายรถที่หายลับไปด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่เป็นส่ำ 

ธนาทิป ธัญญาวัฒนา  

รองประธานกรรมการบริหารบริษัท N.T.P Engineering 

และเธอจำได้ว่าคุณหมอคนนั้นเรียกเขาว่า ‘พี่ธัน’  

“คุณธัน...ทำไมคุณถึงใจดีกับพีชขนาดนี้คะ”