ณิชานันท์แอบชอบปารเมศตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน คนเดียวในใจของเธอคือเขาเท่านั้น ผู้ชายที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน
กาลเวลานำพาเธอมาพบเจอเขาอีกครั้งในฐานะลูกน้องกับเจ้านาย ทว่าเหมือนความฝันในวัยเด็กต้องดับสลาย เมื่อเขาตอนนี้ช่างแตกต่างกับเขาในอดีตอย่างสิ้นเชิง...
“ระหว่างเราคืออะไรกันเหรอ แล้วกับคุณเจน บอสคิดยังไงกับเธอ รบกวนบอกหน่อยได้ไหมคะ” ฝ่ามือเล็กเอื้อมมือไปจับคอเสื้อปารเมศ ชำเลืองมองริมฝีปากหยักได้รูปอย่างรอลุ้น
“เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่พราว เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ฉะนั้นอย่าล้ำเส้นได้ไหม น่าเบื่อว่ะ!!” ปัดแขนเรียวออกอย่างแรง
“แล้วที่บอกว่าชอบหมายความว่าไงคะ” ณิชานันท์ยังคงไม่ละความพยายาม เอ่ยถามหวังได้ยินคำตอบน่าพึงพอใจ
“ใช่! ฉันชอบเธอ แต่ตอนนี้เธอกำลังทำตัวน่าเบื่อและน่ารำคาญ ฉันจะจ่ายเงินให้เธอก้อนหนึ่ง หลังจากนี้ต่างคนต่างอยู่ละกัน” ปารเมศหมุนตัวกลับไปยังโต๊ะทำงาน เปิดลิ้นชักและหยิบสมุดเช็คออกมาพลางกรอกตัวเลขที่คิดว่าน่าจะสร้างความพึงพอใจแก่หญิงสาว
ชายหนุ่มยื่นเช็คดังกล่าวต่อหน้าคนตัวเล็ก ถึงแม้เขาชอบเธอมากกว่าบรรดาคู่ควงของเขาทั้งหลาย ทว่าถ้าทำตัวน่ารำคาญและงี่เง่า เขาก็ไม่จำเป็นต้องแยแสอีกต่อไป เลิกราต่อกันเป็นทางออกที่ดีที่สุด
ณิชานันท์มองจำนวนตัวเลขในเช็คใบนั้น โดยไม่ยอมยื่นมือไปรับทันที น้ำตายิ่งไหลพรั่งพรูมากกว่าเดิม เธอมันก็ไม่ต่างจากโสเภณีที่ถูกเขาตีตราด้วยเงินเหล่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจและเสียใจ จนไม่สามารถทนมองหน้าเขาได้อีกต่อไป
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!!” ณิชานันท์คว้าเช็คจากคนตรงหน้าก่อนนำมาขยำและปาใส่หน้าชายหนุ่ม รีบหมุนตัวเยื้องย่างออกจากห้องโดยไม่ชักช้า