ร้ายนัก เดี๋ยวหนูรักนะลุง

  โปรย..         

 เสี่ยชัชหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบต้น ๆ เจ้าของไร่ชานับพันไร่ เขาไร้คู่ชีวิต มีเพียงนางบำเรอไว้คอยระบายอารมณ์หื่นชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น แต่วันหนึ่งชีวิตเขาต้องเปลี่ยนไป เพราะจดหมายฉบับเดียว ที่เด็กผู้หญิงคนนึงเอามาส่งให้ถึงไร่ชาชัชชัย

เนื้อเรื่องบางส่วน...

“แล้วทำไมแม่ต้องยกหนูให้เสี่ยดูแลด้วย อย่าบอกนะว่าพ่อกับแม่ขายหนูให้เสี่ยแล้ว?”

“เออ! ก็ทำนองนั้นแหละ” ชัชชัยเออออตามเด็กสาวไปก่อน “เอากระเป๋าไปเก็บได้แล้ว แล้วก็อย่าคิดหนีไปไหนนะ ถ้าไม่อยากให้พ่อแม่เอ็งเดือดร้อน”

“เสี่ยจะทำอะไรพ่อกับแม่หนู?” เด็กสาวถามเสียงสั่นหน้าตื่นตระหนก “เสี่ยจับตัวพ่อกับแม่หนูไปใช่ไหม หนูถึงติดต่อใครไม่ได้เลย”

“อยู่ที่นี่แล้วช่วยทำงานที่ไร่ชา ถึงเวลาที่เหมาะสมข้าจะปล่อยตัวเอ็งไปหาพ่อกับแม่”

ชายวัยกลางคนยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบเพื่อบดบังสายตาที่ซุ่มมองปฎิกิริยาเด็กสาวตรงหน้า

“แม่เอาตัวหนูมาแลกหนี้กับเสี่ยเหรอ แม่ขายหนูให้เสี่ยเท่าไร หนูจะได้คิดคำนวณว่าต้องทำงานที่ไร่นี่แทนการใช้หนี้นานแค่ไหน?”

“บ๊ะ! จะถามอะไรนักหนาวะ” ชัชชัยแทบสำลักน้ำชาเมื่อเห็นท่าทางอวดเก่งของหนูนาเลยแกล้งดุเสียงเขียว เด็กอะไรถึงได้เข้มแข็งมากขนาดนี้ ตกใจเดี๋ยวเดียวก็ตั้งสติหาทางแก้ไขปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อเลย “สามล้านบาทถ้วน! ดอกเบี้ยร้อยละยี่สิบบาทต่อเดือน ข้าให้ค่าแรงเอ็งวันละห้าร้อยบาทต่อวัน เอ็งไปคิดเอานังหนูว่าจะทำงานที่ไร่ชานานแค่ไหนถึงจะหมดหนี้”

“โอ้โห!!! เยอะขนาดนั้นเลย” หนูนาเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินยอดเงิน “แล้วลุงจะให้แม่ไปทำไมตั้งเยอะแยะ รู้ทั้งรู้ว่าแม่ต้องเอาเงินไปถลุงในบ่อนจนหมด ทรัพย์สมบัติอะไรก็ไม่มีให้ลุงยึดหรอกนะ”

ชัชชัยแอบอมยิ้มกับท่ายืนกอดอกบ่นคนเป็นเจ้าหนี้อย่างดุเดือด หนูนาเป็นเด็กฉลาดเข้มแข็งแบบนี้เองนิสาถึงกล้าปล่อยให้มาอยู่ที่ไร่ชาของเขา

“เออ! เรียกลุงก็ดีแล้วเป็นเด็กหัดเคารพผู้ใหญ่บ้าง เรื่องแบบนี้แม่ไม่เคยสอนบ้างหรือไงกัน” หนุ่มใหญ่แกล้งบ่นคนเป็นแม่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแม่ของเธอไม่เคยใส่ใจอะไร นอกจากการพนัน “วันนี้ข้าให้พักหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้หกโมงเช้ามาเจอกันตรงนี้เข้าใจไหม?”

มือน้อยคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาคล้องไหล่สองข้างแล้วหันหลังก้มหน้าคอตกเดินออกไป ไม่เสียเวลาต่อปากต่อคำกับเจ้าของไร่ ถึงอย่างไรเธอก็ต้องทนทำงานที่ไร่ชาแห่งนี้ไปก่อนจนกว่าจะหาทางออกได้