กาลครั้งหนึ่ง เขาว่า...ฉันเลว

ทันทีที่นรีนางเล่าจบร่างเล็กก็สั่นอย่างแรง แขนแกร่งรีบคว้าตัวเธอเข้าไปกอดอย่างเข้าใจและเห็นใจกับอดีตอันเลวร้ายของผู้หญิงเล็กๆ คนหนึ่ง นับว่านรีนางโชคดีที่รอดพ้นจากเงื้อมมือพวกอมนุษย์คนนี้ แต่คงมีอีกหลายคนที่ไม่ได้โชคดีเหมือนเธอ

“ลืมมันซะ ลืมมันให้หมด ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับอ้อมกอดกระชับแน่นเข้าหาอกกว้าง

“หนูอยากลืมแต่บางทีภาพนั้นมันก็โผล่ขึ้นมาอีก” เธอบอกพลางสูดน้ำมูก ว่าจะเข้มแข็งหากมีบางเวลาที่อารมณ์อ่อนแอ

“ฟังจบแล้วยังจะอยากได้หนูเป็นเมียไหมคะ”

“ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร หรือมีอดีตยังไง ฉันยังยืนยันคำเดิม”

สิ้นคำพูดเรียวแขนสอดรอบเอวหนากอดเขาไว้แน่น เมื่อให้โอกาสเขาเปลี่ยนใจแล้วเขาไม่คว้าไว้ เธอก็จะคว้าโอกาสนี้ไว้และเดินบนเส้นทางที่เธอเลือกเป็นครั้งแรก