"อร้ายยยยย"
"หัวแตกแน่ ฉันหลับตาเตรียมเจ็บตัว
ทำไมมันถึงพื้นช้าจัง. ฉันลืมตาขึ้นมามองก่อนจะต้องตกตะลึง
ทำไมหล่อแบบนี้เนี้ยฉันไล่มองตั้งแต่ใบหน้า รูปไข่ ที่ขาวยิ่งกว่ากระดาษ (เว่อไป) ตากลมโต ปากสีชมพู หน้าหวานมาก สวยกว่าผู้หญิงอย่างฉันซะอีก
นี่มันสเปคฉันเลย
" เป็นอะไรไหมครับ"
ฉันมองหน้าเขาแบบเคลิ้อมๆ หลงในความหล่อจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วตอนนี้
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ"
"งั้นผมไปนะครับ"
เขาดึงฉันให้กลับมายืนตรงๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ฉันแล้ววิ่งออกไป
"เป็นอะไรหรือป่าวมึง"
"พื่เขาเป็นใครวะ"
"ใครอะ"
"ก็คนที่วิ่งไปเมื่อกี้ไง"
"อ่ออออ คนเมื่อกี้อะนะ ชื่อพี่ไออุ่น เรียนคณะบัญชี ตอนนี้อยู่ปี 3"
"พี่เขาไปหลบอยู่ไหนมาวะ ทำไมกูถึงพึ่งเคยเห็น"
"เขาก็อยู่คณะเค้าสิ แล้วยังไงอะ มึงชอบพี่เขารึไง"
"อืม"
"ห่ะ!!!!"
คือมันจะตกใจอะไรขนาดนั้นวะ
"นี่มันไม่ใช่สเปคมึงนะ"
"นี่แหละสเปค กูเลย กูชอบผู้ชายหน้าหวาน แต่เสียดายพี่เขาตัวเตี้ยไปหน่อย"
มันทำหน้าตกใจ คือยังไงอะก็กูชอบของกูไหมละคะคุณเพื่อน
"ที่ผ่านมากูเข้าใจผิดมาตลอดสินะ ว่าสเปคมึงคือผู้ชายหน้าโหดๆ มีลายสัก แล้วก็ตัวสูงๆ อะไรแบบนี้นะ"
"อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้นวะ"
"ก็ดูแฟนมึงแต่ละคนสิ คนละขั้วกับพี่ไออุ่นขนาดนั้นกูก็ต้องคิดว่านั่นคือสเปคมึงสิ"
"มึงคิดไปเอง นั่นแหละ"
"แต่กูว่ามึง คงต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบแล้วละ"
"ทำไม?"
"ก็พี่ไออุ่นเขาชอบผู้ชายนะสิ"
"มึงคิดไปเองป่ะ"
"ยังไงกูก็ไม่ยอมให้มึงจีบพี่ไออุ่นของกูแน่ เพราะพี่ไออุ่นต้องคู่กับพี่วายุเท่านั้น"
Guest
