ลงทุกวัน
เวลา18:00 น.
‘ทำไมไม่รับสาย’
ฉันรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ในไอโฟนส่งข้อความที่ดูเป็นความคิดถึง คำนึงหา ห่วงใย และถ้ามีช่องส่งความอาฆาตพยาบาทล่ะก็จะส่งแถมไปให้ด้วยเลย บางทีฉันก็ดูเหมือนเป็นแฟนงี่เง่าปัญญาอ่อนจุกจิกนะ แต่ฉันเชื่อฉันนี่ปกติสุดในผู้หญิงละ...ไม่เชื่อฉันรึไง=___=;
แม่งไม่อ่านวะ! อ่านสิอ่านๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกก ผัวฉันตายเหลือแต่ไฟแช็ก (กูร้องถูกป่ะวะ)
ตึ้ง!
ฉันก้าวขาเรียวสวยของตนออกจากลิฟท์ เมื่อมันมาจอดลง ณ ชั้นที่ฉันอยู่ฉันอาศัยอยู่คอนโด ออกแนวสาวยุคใหม่ที่อาศัยอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเองมากกว่าอยู่กับครอบครัวหรือคนรัก เอาตามจริงฉันก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนักหรอก...ฉันใช้คีย์การ์ดปลดล็อกประตูก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง วางของที่เพิ่งไปซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ทลงที่เคาท์เตอร์ครัว ในใจก็กะจะทำต้มยำมาม่าก็กินรองท้องเสียหน่อยถ้าไม่ติดเสียว่า...
“อะ...อื้อ...ระแรงอีก...”
เสียงคุ้นๆ นะ =__= เหมือนคนรู้จักเลย แต่นึกไม่ออกว่าใคร แต่โคตรคุ้นนี่พูดเลย แล้วนั่นมันเสียงครางนะฉันรู้สึก แถมดูท่าทางต้นเสียงยังฟินสุดๆ เรียกร้องให้เพิ่มแรงถาโถมมากขึ้นไปอีกเสียด้วย
“ถ้ารีบมาก...ซี๊ด...ขึ้นมาขย่มบนตัวกูเองเลยมา”
แต่เสียงนี้ฉันไม่คุ้นด้วยนะ แต่เห้ย...ฉันไม่ได้เปิดหนังAVค้างไว้นะเว้ย แล้วมันมาได้ไง...หรือใครมาเล่นหนังสดในห้องกรู!!! เอ๊ะหรือมีใครอยู่ในนั้นนึกขึ้นได้ดังนั้นฉันก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาแหล่งต้นกำเนิดเสียงทีละนิด โดยไม่ลืมหยิบไม้ตียุง (?) เข้าไปด้วย โจรสมัยนี้แม่งล้ำ มันอาจจะเอาหนังAVมาล่อให้ฉันตายใจแล้วตลบหลังฉันก็ได้ เป็นไงล่ะฉันนี่รอบคอบได้ใช่ไหมล่ะ อะๆ ไม่ต้องชมหรอก เรื่องแบบนี้ธรรมดาอยู่แล้ว;) ฉันก้าวขาเข้าใกล้แหล่งกำเนิดเสียงเรื่อยๆ ...แต่เอ๊ะ!นี่มันห้องนอนตูนี่หว่า
ฉันค่อยๆ ใช้เท้าเขี่ยประตูที่แง้มอยู่นิดๆ แล้วให้ค่อยๆ เปิดออกกว้างทีละนิดๆ อย่างไม่ต้องการให้คนข้างในรับรู้...ไม่นานภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาให้เห็นทีละนิด ฉันเห็นภาพของผู้ชายสองคนในสภาพเปลือยเปล่ากำลังแลกบทรักสุดร้องแรงกันอยู่บนเตียงของฉัน ถึงฉันจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาทั้งสองคน แต่คนที่ออนท็อปอยู่แมร่งคุ้นๆ นะ=*= ฉันควรจะตกใจไหมเนี่ยที่เจอะฉากสวีทสุดอิโรติกแบบนี้ แต่ที่ฉันยังไม่โพลงเข้าไปขัดจังหวะเพลงรักของคนทั้งคู่ ก็คงเพราะคำถามคาใจที่ว่า...แม่งมาได้ไงวะ?
“อื้ม...เหนือ...แจ่มสัส”
Guest
