“ขอบคุณนะคะที่มารับหนู”
นิธิศพยักหน้ารับคำขอบคุณ เด็กน้อยใสซื่อคงยังไม่รู้ตัวว่า ที่เขามารับเพราะอยากจะจับเธอกิน
“พี่ไม่มีร่มติดรถไว้บ้างเหรอคะ” ถึงเขาจะรวยมาก แต่เอาสูทมาใช้แทนร่มแบบนี้ มันผิดวัตถุประสงค์
“ไม่มี” ชายหนุ่มตอบเสียงห้วน เขาไม่พกร่มเพราะใช้รถตลอด ที่จอดรถก็เอื้ออำนวยกับเขาเสมอ แต่หน้าฝนปีนี้เขาเปียกมาสองรอบแล้ว เพราะเธอเป็นต้นเหตุทั้งสิ้น
“เดี๋ยวหนูซื้อมาทิ้งไว้ที่รถให้พี่สักอันนะคะ”
“รถพี่ไม่ใช่ที่ทิ้งขยะ”
“หนูหมายถึงซื้อมาเก็บไว้ที่รถให้พี่ ของมันจำเป็นต้องมี”
“จำเป็นตรงไหน พี่ไม่ค่อยตากฝนอยู่แล้ว”
“พี่คงไม่รู้ว่าสำหรับผู้หญิง เวลามีผู้ชายกางร่มให้ในวันที่ฝนตก มันรู้สึกดีมาก ๆ”
นิธิศแค่นเสียงเหอะและหยุดเดิน
“อ๊ะ หยุดทำไมล่ะคะ”
“ก็หนูรู้สึกดีไม่ใช่เหรอ พี่ก็หยุดให้ซึมซับไง”
สาวน้อยเหวี่ยงค้อนใส่ นี่เขาหยอกหรือประชดกันแน่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าภายใต้ใบหน้านิ่งเฉย จะมีความกวนประสาทซ่อนอยู่ค่อนข้างมาก
เมื่อเข้ามานั่งในรถเขาก็ชวนคุย...
“ที่มหา’ลัยมีคนมาจีบเยอะไหม”
“ไม่มีเลยค่ะ” ใครเข้ามาก็โดนเพื่อนขี้อิจฉาสกัดดาวรุ่งหมด
“สมัยมอปลายล่ะ”
“มีบ้างค่ะ แต่ไม่ตรงสเปกหนู”
“สเปกหนูเป็นแบบไหน”
“เรียนเก่ง เล่นกีฬาเก่ง แล้วก็นิสัยดี”
นิธิศพยักหน้า สมัยที่เขายังเป็นนักเรียนนักศึกษา เขาทั้งเรียนเก่งและเล่นกีฬาเก่ง แต่ติดที่นิสัยไม่ดี
“ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้นิสัยดีกับทุกคน แต่เขาดีกับหนูมาก แบบนี้พอรับได้ไหม”
Guest
