นายฤดูใบไม้ผลิ

“คุณลุงค่ะ ที่นี้ยังไม่ถึงเลยนะคะ” 

“หนู ไม่ต้องเรียกหรอกตาแก่นั้นนะ ก็แค่ขึ้นมาไหว้พระถึงที่แล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ” 

“ออ หรอค่ะ” 

“เดินขึ้นมาพร้อมกันแท้ๆ ทำไมทุกคนหายกันไปไหนหมดเนี่ย” หันมาอีกทีทุกคนก็หายกันไปหมดแล้ว 

“นี่เธออ่ะ เป็นใคร มาที่นี่เหมือนกันหรอ” แถมยังมีคนที่เดินตามมาอีกสองคน 

“เอ่อ…” กำลังจะพูด ช่วยฟังกันหน่อยเซ่ 

“งั้นไปกัน ไปนั่งรอในห้องฉันกัน” จูงมือฉันไปด้วยกันงี้เลยหรอ 

“เดี๋ยวสิ นายนะ…” จะรั้งไว้ไม่ทันแล้ว พร้อมกับเดินเข้ามาในห้องด้วยอาการเกร็ง เพราะในห้องนั้นมันไม่ได้มีแค่ตานี่คนเดียว 

“อ้าวมาแล้วหรอครับ หนูก็มาด้วยหรอ ไปๆ ไปนั่งรอก่อน” แม่ของตานี่ละมั้ง สวยแถมยังใจดีอีกต่างหาก 

“อ่าค่ะ” ฉันต้องทำตัวยังไงก๊อนนน 

“หืม … ไปเล่นกันที่บ้านพักก่อนสิ” เดินไปไม่นานก็ถึงไอ้สิ่งที่เรียกว่าบ้านพัก บ้านพักจริงๆ ที่ซื้อไว้เพื่อมารักษาตัว โคตรรรรรวย  

“นั่งก่อนสิ” 

“อืม” 

“ยัยหนูไปกันได้แล้ว มานั่งที่นี่ทำไม” ลุงคนนึงมาเรียกฉันทันทีที่มองเห็นฉัน คงมาตามหาละมั้งเพราะฉันหายไปจากขบวนนี่น่า 

“เอ่ออ ค่ะ ไปก่อนนะ…นาย” 

“อืม ฤดูใบไม้ผลินี่…ดีจังเลยนะ” เสียงเบาๆ ลอยตามหลังฉันมา 

รอยยิ้มที่อบอุ่นและดูมีความสุขนั้น มันกวนใจฉันจังเลย ไว้จะลงมาหานะ อย่าเพิ่งรีบหายไปซะละ แม้เสียงในใจจะไม่ดังออกมาก็ตาม 

*** ถ้าคิดว่าชอบก็เข้ามากดไลค์หรือคอมเมนท์บอกกกันได้นะคุณรี้ด แต่งเรื่องนี้จบ เราจะมาบอกความลับที่ว่า…เรื่องนี้มาจากสาเหตุอะไร ทำไมถึงมีเรื่องนี้ขึ้นมา