“จะเป็นอะไรก็แล้วแต่ผิงจะว่าเถอะน่ะ พี่ยอมทุกอย่าง แต่ตอนนี้พี่คิดได้แล้ว พี่อยากจะช่วยไผ่ดูแลลูก”
“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือคะ คุณรู้บ้างไหม ว่าตอนที่ถูกคุณทิ้งไป พี่สาวของฉันต้องเผชิญกับความรู้สึกที่เลวร้ายอย่างไรบ้าง”
“ผิง”
ทยาวัตร์รู้สึกสงสารพี่ชายเพราะไม่เคยเห็นเขายอมอะไรอย่างนี้มาก่อนจึงเรียกภรรยาเบาๆอย่างจะปรามเมื่อเห็นเธอขึ้นเสียงเข้มจัด
“อย่าบอกนะคะ ว่าคุณจะเข้าข้างพี่ชายของคุณ ทั้งๆที่คุณก็รู้อะไรดีอยู่ทุกอย่าง พวกคุณเคยรู้ไหมว่าการที่ถูกผู้ชายบอกเลิกทั้งๆที่ตัวเองกำลังตั้งท้องนั้นมันเลวร้ายสำหรับผู้หญิงแค่ไหน แล้วยังจะต้องเผชิญกับคำครหาในการอุ้มท้องลูกที่ไม่มีพ่อนั้นอีก”
อภิรตาว่ากราดไปหมดทุกคนด้วยความไม่พอใจ
..............................
อมลสิรินั่งมองลูกน้อยที่พึ่งจะลืมตาขึ้นมาดูโลกได้เพียงไม่นานนั้นด้วยความรู้สึกที่ยังสะเทือนใจไม่หาย ก่อนนั้น ตอนที่ได้รู้ว่าเขามาถือกำเนิดขึ้นในครรภ์ของเธอแรกๆ เธอเคยคิดถึงกับจะทำลายชีวิตของแกเพียงเพราะแกเกิดมาโดยไม่มีพ่อ ไม่ใช่สิ เธอคงใช้คำผิดไป เพราะคนไม่มีพ่อที่ไหนจะถือกำเนิดขึ้นมาได้ ต้องเรียกว่ามีพ่อ แต่พ่อไม่มีความรับผิดชอบมากพอที่จะสมเป็นพ่อของคนได้ต่างหาก ผู้ชายคนนั้น เขาทิ้งเธอไปทั้งๆที่รู้ว่าเธอกำลังจะมีลูกกับเขา ผู้ชายไร้หัวใจ หรือเป็นความผิดของเธอเองที่ใจง่ายยอมมีอะไรกับเขาก่อนที่จะแต่งงานก็ไม่รู้ ไม่ใช่คิดทำลายแต่ลูก แต่เธอคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ เพียงเพราะเสียใจในความรักครั้งนั้น
......................................
ด้วยรักและขอบคุณจาก...กันตินันท์
งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย
หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
Guest
