ครั้งก่อนเคยรัก

โปรย... 

“นี่คือคำขอโทษจากพี่ ถ้ารู้ว่าเป็นนิ้ง พี่คงไม่ทำ” น้ำเสียงเย็นชาที่กันดิศเอ่ยออกมานั้นเหมือนค้อนใหญ่ ๆ ทุบลงกลางอก ทำให้เธอจุกปวดจนพูดไม่ออก แม้สรรพนามจะให้ความใกล้ชิดเหมือนวันวาน แต่เธอรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาตีตัวออกห่างไม่ให้ความสนิทสนมเหมือนตอนเด็ก จนเธอไม่กล้าทำตัวสนิทสนมกับเขา ยิ่งสายตาที่จ้องมองเธอราวกับผู้หญิงไร้ค่า มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบซ้ำแผลเดิมอีกครั้ง 

มานิดาก้มลงมองธนบัตรสีเทาตรงหน้าอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่ามันเป็นเงินจำนวนเท่าไร แต่เยื่อบาง ๆ ที่ใครก็บอกว่ามันมีค่านักหนาสำหรับผู้หญิง มันมีค่าเท่ากับเงินตรงหน้า มันมีค่าเท่านี้จริง ๆ หรือสำหรับเขามันไม่มีค่าเลย 

“ถ้าจะให้พี่รับผิดชอบด้วยการแต่งงาน พี่คงทำไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้รักนิ้ง และนิ้งยังเด็ก ยังต้องเรียนหนังสือ นิ้งยังต้องเจอผู้คนอีกมาก พี่ก็ต้องไปเรียนต่อเหมือนกัน” 

เหตุผลของกันดิศเหมือนจะไม่ได้เข้าหูคนที่ยืนจ้องเงินในมือของเขา มีเพียงประโยคเดียวที่มันเข้าไปในโสตประสาทและทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยจนเจ็บลึก และมันคงจะฝังอยู่ในนั้นจนวันตาย 

…พี่ไม่ได้รักนิ้ง 

เธอหวังอะไร? ความรักจากเขา ความประทับใจที่เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอเหมือนนิยายเพ้อฝันที่เธออ่าน มันเป็นความหวังที่ดูสิ้นหวังสิ้นดี!